Τα ασημικά ή το χρυσάφι;

Κάτι σε πιάνει όταν διαβάζεις επώνυμους αναλυτές που βυθοσκοπούν, είτε ‘σοβαρά’ είτε ειρωνικά, τη φράση ‘αξιοποίηση ή εκποίηση εθνικής περιουσίας’ και που περιορίζουν τη συλλογιστική τους στο αν θα πουληθούν ή θα ενοικιασθούν (για 5, 50 ή 500 χρόνια) ακίνητα του δημοσίου ή ελληνικές εκτάσεις. Θυμίζουν τον χωρικό που πήγε για εξομολόγηση για πρώτη φορά, και βγαίνοντας είπε: «Με ρώτησε ο παπάς αν έκλεψα κότες, κατσίκες και γουρούνια, και είπα όχι. Ευτυχώς δεν με ρώτησε για το βόδι». Ω αγαθοί, γιατί δεν διευρύνετε λίγο τον ορίζοντά μας με το να αναρωτηθείτε φωναχτά (διότι δεν νομίζω ότι δεν το κάνετε ήδη στη σκέψη σας) μήπως η ‘περιουσία’ δεν είναι απλώς αναξιοποίητες πολυκατοικίες ή παραθαλάσσια φιλέτα για τουριστική εκμετάλλευση, αλλά υπέδαφος, ορυκτός πλούτος, ‘αμφισβητούμενα’ ερημονήσια ή μεγάλες παραμεθόριες ζώνες (βλ. Θράκη) που θα μπορούσαν να μετατραπούν σε χώρους ‘διευκολύνσεων’ (αυτή ήταν η φράση του Ανδρέα Παπανδρέου, όταν ‘έδιωχνε’ τις βάσεις από την Ελλάδα το 1981) για στρατιωτικούς σκοπούς υπερμεγέθων δυνάμεων με διηνεκείς βλέψεις στην περιοχή μας; Μήπως όλη η υπόλοιπη συζήτηση είναι απλώς η ‘στάχτη στα μάτια μας’; Θα ευχόμουν από καρδιάς τα ερωτήματα αυτά να είναι απλώς αποκυήματα της αχαλίνωτης φαντασίας μου.