«Φάτε, μάτια!»

Γιατί άραγε υπάρχουν τόσες πολλές εκπομπές μαγειρικής στην τηλεόραση, και μάλιστα σε ώρες που το γαστρικό υγρό βρίσκεται σε έξαρση και μας κάνει να «πεινώμεν την εσχάτην πείναν», όπως έλεγε ο Λογιώτατος της ‘Βαβυλωνίας’; Πρώτα είχαμε την τακτική επίδειξη εκτέλεσης συνταγών, που αποτελεί την φυσική εξέλιξη της εκπομπής της ‘Πειραϊκής-Πατραϊκής’ (θυμάται άραγε κανείς τον κυρ-Στέλιο το μάγειρα, κάθε πρωί στις 11 στο ραδιόφωνο, πριν από το ‘Σπίτι των Ανέμων’, τον παλιό καλό καιρό;). Τώρα στη μόδα είναι οι ποικίλοι διαγωνισμοί επίδοξων ‘σεφ’ στην παρασκευή όλο και πιο σύνθετων εδεσμάτων, με όλο και πιο ‘ευτελή’ υλικά και σκεύη. Που οφείλεται το φαινόμενο; Μήπως αποτελεί εκδήλωση της αληθούς παροιμίας που διατείνεται ότι «ο πεινασμένος καρβέλια ονειρεύεται», ή μας προϊδεάζει για μια επερχόμενη πραγματικότητα όπου το μόνο φαγητό που θα τρώμε θα είναι εικονικό;
Σημειώνω εν παρόδω ότι τις προάλλες με κάποιον συνάδελφο αναπολούσαμε νοσταλγικά την αριστουργηματική φασολάδα, σερβιρισμένη με κομμένο κρεμμύδι και ταραμοσαλάτα, που μας ‘στύλωνε’ στις εφημερίες ως ειδικευόμενους. Το εστιατόριο του νοσοκομείου ‘χτυπούσε κόκκινο’ από την αθρόα προσέλευση τις μέρες εκείνες, που ήταν βέβαια Τετάρτες και Παρασκευές. Τυχαίο; Δεν νομίζω!

Υ.Γ. Για να γελάσετε πρωτόγνωρα, διαβάστε ένα απολαυστικό σχετικό κείμενο του Δ. Καμπουράκη (Έλεος, όχι άλλοι μάγειροι!). Χωρίς άλλα σχόλια.