Εθνικό μονοπώλιο

Δεν ξέρω αν ισχύει και για άλλους λαούς, αλλά φοβούμαι ότι είναι κι αυτό ελληνικό ιδίωμα (μαζί με μερικά άλλα). Καθένας μας έχει δική του αντίληψη περί ελληνισμού, πατρίδας, εθνότητας, γένους, φυλής και άλλων συναφών εννοιών, στην οποία δεν υπάρχει χώρος για αποκλίσεις. Θεωρεί δεδομένο ότι όλοι οι άλλοι πρέπει να ασπασθούν το δικό του ‘εθνοθεωριακό’ (κατά το ‘κοσμοθεωριακό’) πρότυπο και να βάλουν νερό στο κρασί τους ώστε να μπουν στο πλαίσιο που αυτός έχει θεσπίσει (μέσα του) για το πώς πρέπει να σκέπτονται. Αν όμως κανείς του ζητήσει να κάνει κι αυτός ακριβώς το ίδιο, ή ενεργήσει (κατά τη συνείδησή του) με διαφορετικό πρότυπο, αυτόματα χαρακτηρίζεται ως ‘κινούμενος από ιερό εθνοχριστιανικό πάθος’, χλευάζεται ως ‘κρυπτοχρυσαυγίτης’ και καταδικάζεται στο πυρ το εξώτερο. Αυτή περίπου είναι η στάση που παίρνει ο Π. Μπουκάλας (Αφηρωίζουσα τηλεόραση, Καθημερινή 8/1/2011) απέναντι στη δασκάλα Χαρά Νικοπούλου και την εργασία της με τα πομακόπουλα του Έβρου. Από τα γραφόμενά του δεν νομίζω ότι έχει ακριβή γνώση του θέματος (οπότε καλύτερα θα ήταν να μην έγραφε τίποτε). Αν όμως θεωρεί ότι μπορεί να καλλιεργήσει καλύτερη ελληνική συνείδηση, γιατί δεν πάει δάσκαλος σε μειονοτικό παραμεθόριο σχολείο; Ξέρει άραγε το δρόμο για τον Έβρο;