[Σκίτσο του Ηλ. Μακρή, Καθημερινή 14/10/2010]Οι ιστορίες ανέλπιστης επιβίωσης υπό τελείως αντίξοες συνθήκες, από την ‘Οδύσσεια’ και τον ‘Ροβινσώνα Κρούσο’ μέχρι τη συντριβή του ουρουγουανού αεροπλάνου στις Άνδεις το 1972 (όπου οι επιζήσαντες τράφηκαν με τα πτώματα συνταξιδιωτών τους), αποτελούσαν πάντα προσφιλές θέμα συγγραφέων και αναγνωστών. Το ίδιο και οι ιστορίες δραματικής διάσωσης, που βέβαια παίρνουν παγκόσμιες διαστάσεις χάρη στα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης. Τα δυο σενάρια συνευρέθηκαν στην ιστορία των μεταλλωρύχων της Χιλής, την περιπέτεια των οποίων όλος ο κόσμος παρακολούθησε με αγωνία τους τελευταίους μήνες. Η δημοσιότητα έχει τις κακές και τις καλές της πτυχές. Ας μείνουμε στις δεύτερες: ολόκληρος ο πλανήτης, ανεξάρτητα από προέλευση, πίστη, ιδεολογίες, διαμάχες, ενώθηκε τόσο καιρό σε ανησυχία, συμπαράσταση, πρακτική βοήθεια και προσευχή για το καλύτερο αποτέλεσμα. Τώρα που η γιγαντιαία αυτή προσπάθεια έφτασε σε αίσιο τέλος, τί περισσότερο από ένα μεγάλο ‘Δόξα τω Θεώ’ να πει κανείς; Και να κρατήσουμε το δίδαγμα ότι ως άνθρωποι έχουμε πολύ περισσότερα που μας ενώνουν από αυτά που (τεχνητά τις πιο πολλές φορές) μας χωρίζουν.
Με συγκλόνισε η επιβίωση και η διάσωση. Μου θύμισε το αγιογραφικό: "Η πίστη μετακινεί βουνά". Μου έδωσε ελπίδα για τα "βουνά" που καθημερινά έχουμε να μετακινήσουμε. Ας μην ξεχάσουμε γρήγορα το γεγονός.
ΑπάντησηΔιαγραφή