Πριν πάμπολλα χρόνια (ξεχνώ πλέον πόσα) βρέθηκα ένα καλοκαίρι στη Λέσβο, και χάρη στα ξαδέλφια μου που παρεπιδημούσαν εκεί επισκέφθηκα στη Βαρειά και το σπίτι/μουσείο του Θεόφιλου (Χατζημιχαήλ), του γνωστού λαϊκού ζωγράφου που έχει απαθανατισθεί και στη σύγχρονη ελληνική μούσα (Νότης Μαυρουδής, Νταλάρας κτλ.). Η ζωγραφική του χαρακτηριστική (χωρίς να είμαι ειδικός θα την περιέγραφα ως ένα κράμα λαϊκής αγιογραφίας και Φαγιούμ), η θεματολογία του ποικίλη, με κύριες πηγές την ελληνική ιστορία και μυθολογία καθώς και τη λαογραφία. Όποιος την έχει δει δεν την ξεχνάει εύκολα. Χωρίς αμφιβολία το έργο του αποτελεί πολιτιστική κληρονομιά για το νησί του και για την Ελλάδα ολόκληρη. Και τώρα διαβάζουμε (ΒΗΜΑ) ότι το σπίτι του 'παλαβού μπογιατζή', που στεγάζει 86 έργα του, είναι περίπου έτοιμο να καταρρεύσει, τόσο από την επίσημη εγκατάλειψη (λειτουργεί με μια συμβασιούχο υπάλληλο, απλήρωτη από την αρχή του έτους), όσο και από την υγρασία που απειλεί τα ευαίσθητα ζωγραφικά δημιουργήματα. Δηλαδή μόνο ό,τι μεταφέρεται στις μεγάλες πόλεις έχει ελπίδα προστασίας; Το επί του Πολιτισμού Υπουργείο έχει κάτι να πει γι' αυτό;
Ναι, είναι αλήθεια, το επιβεβαιώνω από προσωπική αντίληψη όταν το περασμένο καλοκαίρι το επισκέφθηκα και είχα σχετική συνομιλία με το μαθητή του Γιάννη Τσαρούχη, ζωγράφο Κώστα Χαραλαμπίδη, ο οποίος με πληροφόρησε ότι η Περιφέρεια Αιγαίου δεν δίνει καμία σημασία, παρά τις υπομνήσεις του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜόνη ελπίδα θα ήταν ίσως να αναλάβει κάποιος σύλλογος εθελοντών φίλων του μουσείου την μη κερδοσκοπική διαχείρισή του, κάτι που βλέπει κανείς π.χ. στην Αγγλία στα πιο απίθανα μέρη, με πολύ καλά αποτελέσματα. Αυτό συμβαίνει διότι υπάρχει ανεπτυγμένη η αίσθηση του κοινού καλού, ότι δηλ. κάθε καλό που γίνεται για τον τόπο αντανακλά σε όλους, χωρίς διακρίσεις ή προτιμήσεις.
ΑπάντησηΔιαγραφή