Το ξεγέλασμα του Χάρου

Μια ζωή ξεγελούσε τον θάνατο ο κυρ-Βασίλης (έχω ξαναγράψει γι‘ αυτόν). Σαν πυροσβέστης μπήκε και βγήκε πολλές φορές στον προθάλαμό του. Το κορνιζωμένο ‘Αριστείον’ της Ακαδημίας Αθηνών (για διάσωση ανθρώπου από φλεγόμενο κτίριο) στον τοίχο της κάμαράς του φωτογράφιζε πιθανώτατα ένα μόνο στιγμιότυπο από πολλά παρόμοια (Κύριος οίδε πόσα, εμείς μόνο να μαντέψουμε μπορούμε), όπου ‘έκλεψε’ ανθρώπους από τα χέρια του Χάρου. Στα δέκα χρόνια της γνωριμίας μας ‘ξεγέλασε’ και με άλλους τρόπους τον θάνατο. Η αναπνοή του ήταν δύσκολη από την αρχή--εξαιτίας της σύμπραξης του καπνού της φωτιάς με τον καπνό του τσιγάρου--αλλά ισορροπούσε τα πράγματα μέχρι ένα σημείο, και κατάφερνε να έρχεται στο ιατρείο για παρακολούθηση και φάρμακα. Πολλές φορές του πρότεινα εισαγωγή για πληρέστερη αντιμετώπιση, αλλά πάντα την αρνιόταν. Όσο πεισματικός ήταν σαν χαρακτήρας, άλλο τόσο τρυφερός ήταν στη φροντίδα της συζύγου του, πιο ανήμπορης από εκείνον από χρόνιο νευρολογικό νόσημα, γι’ αυτό και δεν εγκατέλειπε εύκολα το σπίτι. Στην πορεία της συνεργασίας μας έπεσε κι έσπασε το ισχίο του. Με όλα τα προβλήματά του χειρουργήθηκε, ορθοπόδησε, αλλά δεν ξαναβγήκε από το σπίτι. Δυο πρόσθετα μακροχρόνια προβλήματα: ένας αδρός ιδιοπαθής τρόμος που δυσκόλευε την εφαρμογή του οξυμέτρου στο δάχτυλό του. Και η βαριά κώφωσή του, που έκανε την επικοινωνία μας να μοιάζει με καυγά στη διαπασών. Κάποια στιγμή η σύζυγός του έφυγε από τη ζωή. Αυτό του στοίχισε πραγματικά: ακόμη και στη δύσκολη νευρολογική της κατάσταση ήταν η παρέα και η παρηγοριά του. Παρόλα αυτά συνέχισε να ξεγλιστράει από τα ‘μαρμαρένια αλώνια’. Ακόμη κι ένα επεισόδιο αναπνευστικής ανεπάρκειας που χρειάστηκε διασωλήνωση και μηχανικό αερισμό το ξεπέρασε μέσα σε δυο 24ωρα. Και άντεξε άλλον ενάμισυ χρόνο.
Είδε κι απόειδε ο Χάρος ότι θα τον έπαιρνε, και ‘τον εβίγλισε με χωσιά’, όπως τον Διγενή Ακρίτα. Ο καύσωνας που όλους μας ταλαιπώρησε τον Αύγουστο εξάντλησε και τις τελευταίες εφεδρείες του παλιού πυροσβέστη, που είχε ψηθεί τόσα χρόνια στη λαύρα της φωτιάς. Επί τρεις μέρες έπεσε σε προοδευτικό λήθαργο, χωρίς να τρώει ή να πίνει. Ξέχασε τα φάρμακα που απαιτητικά προσδοκούσε κάθε τόσο από τους γύρω του--ούτως ή άλλως δεν μπορούσαν πια να του δώσουν ζωή. Τον εγκατέλειψε ακόμη και ο τρόμος των χεριών. Τον εξέτασα για τελευταία φορά. Δεν με κατάλαβε. Ήταν τώρα πιο ήρεμος παρά ποτέ. Συζητήσαμε με τους δικούς του την εισαγωγή, και την απορρίψαμε ομόφωνα. Δεν θα την ήθελε ο ίδιος, ίσως και να πέθαινε στο δρόμο. Τον ξαγρυπνήσαμε, οι δικοί του από κοντά, ο γιατρός από το τηλέφωνο.
Μόλις πέρασε η Κοίμηση της Παναγίας, μετέστη προς την άλλη ζωή και ο κυρ-Βασίλης. Το ξεγέλασμα του Χάρου έχει για όλους ημερομηνία λήξης.