Απορίας άξιον

[Σκίτσο του Πετρουλάκη, Καθημερινή 31/7/2010]

Αν η επίταξη/επιστράτευση πρέπει να είναι το έσχατο μέσο που διαθέτει μια κυβέρνηση για να αντιμετωπίσει μια εκβιαστική συμπεριφορά μιας (οποιασδήποτε) κοινωνικής τάξης, δεν θα πρέπει και η απεργία να είναι το έσχατο όπλο στα χέρια της (οποιασδήποτε) τάξης στις διεκδικήσεις της; Αν αντί για πολιτισμένη διαπραγμάτευση αρχίζουμε με το έσχατο όπλο του εκβιασμού, πώς περιμένουμε να φτάσουμε κάπου δημιουργικά; Κι αν, όσο δίκαιο κι αν έχουμε, το απαιτούμε ανοίγοντας κι άλλες τρύπες στη σάπια βάρκα πάνω στην οποία προσπαθούμε όλοι να επιβιώσουμε, τι ακριβώς κερδίζουμε;

Και κάτι ακόμη: Οι δυο αρχαίες λέξεις ‘πόθεν έσχες’ (στολισμένες πάντα με το απαραίτητο ερωτηματικό) που είναι στην ημερήσια διάταξη (για πολιτικούς, δημοσιογράφους, διευθυντές γιατρούς και άλλα δημόσια πρόσωπα), γιατί δεν εφαρμόζονται και στις ηγεσίες των ποικίλων συνδικάτων, ιδίως εκείνων που δημιουργούν τα περισσότερα προβλήματα στην ελληνική κοινωνία και οικονομία; Έτσι, για να ξέρουμε ποιοί ακριβώς διεκδικούν και πόσα και για ποιούς.