Από τους μύθους του Αισώπου (δείτε εδώ το πρωτότυπο κείμενο):
Κάποιος φιλάργυρος εξαργύρωσε όλη την περιουσία του και αγόρασε ένα κομμάτι χρυσάφι, το έκρυψε μέσα σ’ έναν τοίχο και ερχόταν κάθε μέρα και το έβλεπε. Κάποιος από τους εργάτες τον παρατήρησε, πήγε σ’ εκείνο το μέρος, βρήκε το χρυσάφι και το πήρε. Λίγο αργότερα ήρθε και ο κύριός του, δεν βρήκε το χρυσάφι, και άρχισε να κλαίει και να ξερριζώνει τα μαλλιά του. Κάποιος που τον είδε ρώτησε να μάθει την αιτία, κι όταν άκουσε, του είπε: «Άνθρωπέ μου, μη λυπάσαι, αλλά πάρε μια πέτρα και βάλε την στη θέση του χρυσού και κάνε ότι αυτή είναι το χρυσάφι, διότι, απ’ όσο βλέπω, ούτε όταν το είχες το χρησιμοποιούσες».
Πολύ μου αρέσει αυτός ο μύθος. Μάλιστα μου θυμίζει κάτι από τον Μέγα Βασίλειο (Λόγος του "προς τους πλουτούντας"): "Κάνετε τόσο κόπο να βγάλετε το χρυσό και τ' άλλα πολύτιμα μέταλα και πετράδια από τη γη! Ή διαθέτετε τόσα χρήματα για να τα αποκτήστετε! Κι όταν τα αποκτήσετε πάλι αγωνιάτε κι ανακαλύπτετε κρυψώνες και τα κρατάτε κρυμμένα για να μη σας τα πάρουν. Ποιο λοιπόν το κέρδος σας όταν τα κατέχετε; Δεν είναι προτιμότερο να ταΐσετε κάποιους πεινασμένους ή να ντύσετε κάποιους γυμνούς και να εξασφαλίσετε έτσι ουράνιους, μόνιμους, ασφαλείς θησαυρούς;" (Κάπως έτσι το λέει).
ΑπάντησηΔιαγραφή