Κι αυτή η παραβολή (και πάλι από το Ευαγγέλιο του Λουκά) γνωστή. Όπως όλα τα αυτονόητα, έτσι και τα ‘γνωστά’ πρέπει να επαναλαμβάνονται, για να τα θυμόμαστε:
Ένας άνθρωπος ήταν πλούσιος και ντυνόταν με πολυτέλεια και καλοπερνούσε κάθε μέρα. Ήταν κι ένας φτωχός που λεγόταν Λάζαρος και που κειτόταν πληγιασμένος δίπλα στην πόρτα του και προσπαθούσε να χορτάσει από τα ψίχουλα που έπεφταν από το τραπέζι του πλουσίου. Αλλά και τα σκυλιά έρχονταν και έγλειφαν τις πληγές του. Κάποτε πέθανε ο φτωχός και μεταφέρθηκε από τους αγγέλους κοντά στον Αβραάμ. Πέθανε κι ο πλούσιος και τον έθαψαν. Και στον άδη που βασανιζόταν σηκώνει τα μάτια και βλέπει από μακριά τον Αβραάμ και τον Λάζαρο κοντά του. Και φώναξε και είπε: «Πατέρα Αβραάμ, ελέησέ με και στείλε τον Λάζαρο να βουτήξει το δάχτυλό του σε νερό και να μου δροσίσει τη γλώσσα, διότι βασανίζομαι σ’ αυτή τη φωτιά». Και είπε ο Αβραάμ: «Παιδί μου, θυμήσου ότι εσύ απόλαυσες όλα τα αγαθά στη ζωή σου, κι ο Λάζαρος όλα τα κακά. Τώρα αυτός ανακουφίζεται, κι εσύ υποφέρεις. Και επιπλέον, υπάρχει μεγάλο χάσμα ανάμεσα σε σας και σε μας, ώστε όσοι θέλουν να περάσουν από εδώ προς τα εκεί εκεί δεν μπορούν, ούτε και από εκεί προς τα εδώ». Τότε του είπε: «Σε παρακαλώ, πατέρα Αβραάμ, να τον στείλεις στο πατρικό μου σπίτι, διότι έχω πέντε αδέλφια, ώστε να τους προειδοποιήσει για να μην έλθουν κι αυτοί σ’ αυτό το βάσανο». Του λέγει ο Αβραάμ: «Έχουν τον Μωυσή και τους προφήτες, και μπορούν να τους ακούσουν». Εκείνος όμως είπε: «Όχι, πατέρα Αβραάμ, αλλά αν κάποιος σηκωθεί από τους νεκρούς και πάει εκεί, θα μετανοήσουν». Κι ο Αβραάμ απάντησε: «Αν δεν ακούνε τον Μωυσή και τους προφήτες, ούτε κι αν σηκωθεί κάποιος από τους νεκρούς θα πιστέψουν».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου