Στην άκρη του τούνελ

Πριν πολλά χρόνια, ως φοιτητής, είχα λάβει την πρώτη μου συνδρομή στο National Geographic (δεν υπήρχε τότε ελληνική έκδοση) ως πρωτοχρονιάτικο δώρο από τα ξαδέρφια μου. Ένα από τα πρώτα άρθρα που είχα διαβάσει ήταν για την Αϊτή, και ο τίτλος του ήταν ‘Beyond the mountains, more mountains’ (Πέρα από τα βουνά, κι άλλα βουνά), και αναφερόταν όχι τόσο στη μορφολογία του εδάφους, αλλά στα πολλά και αλλεπάλληλα εμπόδια που είχε να υπερνικήσει η φτωχή αυτή χώρα στην πορεία της για την πρόοδο, που τελευταία την ανέκοψε ο καταστροφικός σεισμός.

Γιατί αυτή η αναδρομή στο παρελθόν; Η φράση ‘Φως στην άκρη του τούνελ’ έχει γίνει καθημερινή έκφραση ευχής για έξοδο από τη μια κρίση ή στενωπό, που όμως ακολουθείται κατά πόδας από την επόμενη. Και όμως, θα έπρεπε να το περιμένουμε. Ο σιδηροδρομικός άξονας της Ελλάδος (για να συνδέσουμε το ζήτημα και με τον πολύπαθο ΟΣΕ) περνάει από δυο μεγάλους ορεινούς όγκους, του Δομοκού και του Μπράλου. Κι εκεί όπως ξέρουμε, οι γαλαρίες έρχονται απανωτές, σχεδόν χωρίς διάλειμμα. Έτσι εξηγείται το φαινόμενο. Με τα λόγια του Αισχύλου, ‘τοιούδε μόχθου τέρμα μη τι προσδόκα...’.