Μια ακόμη πασιέντσα

Όση παρατηρητικότητα, τέχνη και μνήμη κι αν βάλει κανείς, το παιχνίδι της πασιέντσας στον υπολογιστή δεν παύει να είναι τύχη. Δεν ξέρω τι ακριβώς θα έδειχναν οι στατιστικές, αλλά πρόχειρα υπολογίζω ότι περισσότερες φορές χάνουμε παρά κερδίζουμε (ιδίως όταν μετρούμε με το σύστημα ‘Λας Βέγκας’). Κι όμως, ο εθισμός και η ελπίδα (γράφε ψευδαίσθηση, γνωστή από τον ‘Παίκτη’ του Ντοστογιέφσκι) ότι στον επόμενο γύρο κάτι θα αλλάξει και θα ανακτήσουμε τα χαμένα (που ευτυχώς στον υπολογιστή είναι μόνο εικονικά) μας κρατούν ‘κολλημένους’ μεταξύ ποντικιού και οθόνης. Και το χρέος συσσωρεύεται. Όχι μόνο σε ατομικό επίπεδο, αλλά και σε οικογενειακό, κοινωνικό, εθνικό, όταν παίζουμε σε άλλα ‘παίγνια’ της καθημερινής ζωής. Και η θηλιά σφίγγεται ακόμη περισσότερο στο λαιμό τον δικό μας, αλλά και των επιγόνων μας. Σε βαθμό ασφυξίας. Μέχρι την αυτοπυρπόληση.