Κάθε χρόνο τέτοια μέρα πηγαίνει ο νους μας στον παππού Γιάννη, που απεδήμησε από τον κόσμο αυτό ξημερώματα Πρωτομαγιάς το 1977, στα 86 του. Τα καλά του πολλά, η ανάμνησή του πάντα με αγάπη και ευγνωμοσύνη. Σήμα κατατεθέν του η φράση του Αποστόλου Παύλου που είχε υπογραμμισμένη στην Καινή Διαθήκη του: ‘Ου γαρ οφείλουσι τα τέκνα τοις γονεύσι θησαυρίζειν, αλλ’ οι γονείς τοις τέκνοις’. Το εφάρμοζε όσο ήταν γερός ψωνίζοντας άφθονα για το σπίτι μόλις έπαιρνε τη σύνταξή του κάθε μήνα. Αξέχαστη ρήση του, όποτε εκδηλώναμε ιδιοτροπίες στο φαγητό: «Θα έλθει καμιά πείνα και θα δείτε». Κάτι παραπάνω από μας ήξερε. Τώρα που η σκέψη της πείνας αρχίζει να συζητιέται σαν μελλοντική προοπτική στην ελληνική κοινωνία, η ρήση του επανέρχεται στη μνήμη με μια ιδιαίτερη αμεσότητα. Ελπίζουμε να μη μας ξεχνά εκεί που βρίσκεται.ΣΗΜ. Σκέφτηκα τα παραπάνω διαβάζοντας τις προάλλες το διδακτικό σημείωμα του Κ. Ζούλα με τίτλο 'Η γεύση του ψωμιού' (Καθημερινή 22/4/2010). Το συνιστώ.
Se euxaristw Antoni pou mou ton 8ymises ton makariti ton pappou ton Gianni.
ΑπάντησηΔιαγραφήDystyxws den ton 8ymamai kala, mia pou imoun sxetika mikros, alla exeis dikio - oi anamniseis mou, an kai liges, einai euxaristes.
Αιωνία η μνήμη του παππού μας! Μεταξύ των πολλών που του χρωστάμε είναι ότι μας έμαθε και τη Γραμματική. Παραμονές των εξετάσεων κρατούσε στα χέρια του το βιβλίο της Γραμματικής του Ζούκη κι εμείς κλίναμε προφορικά ουσιαστικά όλων των κλίσεων, επίθετα, ρήματα,αντωνυμίες, ιδιαίτερα το "Όστις, ήτις, ό,τι", αλλά και την αρχαία λέξη "η καταναφή"...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνάμεσα στις αναφορές του στα δύσκολα χρόνια που είχε περάσει αυτός και όλη η γενιά του μας έλεγε και το εξής, που δεν θα το ξεχάσω ποτέ: Υπήρχε τόση στέρηση, όταν ήταν μικρό παιδί, που η μητέρα του όταν μαγείρευε λαδερό φαγητό, βουτούσε όρθιο το κουτάλι στο λάδι κι ύστερα ανακάτευε μ' αυτό το φαγητό. Μιλάμε κι εμείς για δυσκολίες! Δεν ξέρω τι θα γράφουμε του χρόνου, πόσο πιο στενεμένα θα είναι τα πράγματα, δεν νομίζω όμως ότι θα συλλάβουμε ποτέ τη δυσκολία και τις στερήσεις των παππούδων μας...
Υποκλίνομαι στις σκέψεις αυτές!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΩ, τι έκπληξη! Πίσω από το κεφάλι του παππού είναι ένα παιδάκι, μάλλον εγώ! Οι αναμνήσεις από τον παππού είναι πολύ ζωηρές και πολύ αγαθές. Επιβεβαιώνω το σχόλιο της "Λήμνου" ότι μας εξασκούσε στη γραμματική κλπ. (π.χ. Γιατί η πορεία γράφεται με "ει" ενώ η αεροπορία με "ι";) Σ' αυτόν ουσιαστικά χρωστάω το 1ο βραβείο της Εταιρείας Ελλήνων Φιλολόγων. Και να σκεφτεί κανείς ότι δεν είχε πάει στο Πανεπιστήμιο, ενώ σήμερα που γεμίσαμε με πτυχιούχους...άστα να πάνε! Μιλτιάδης
ΑπάντησηΔιαγραφή