‘Δος μοι τούτον τον ξένον’

«... ον ομόφυλοι μισούντες θανατούσιν ως ξένον...
... ίνα κρύψω εν τάφω, ος ως ξένος ουκ έχει την κεφαλήν πού κλίναι...»

Μικρό επίκαιρο υμνογραφικό αφιέρωμα στον κάθε ‘ξένον’ ομόφυλο (= άνθρωπο) που εύκολα μισούμε και θανατώνουμε, και που δεν έχει πού να κλίνη την κεφαλή. Που όμως μπορεί να ανθεί και να θάλλει και να ομορφαίνει την πλάση, όπως τα αγριολούλουδα πάνω στον αγιορείτικο πετρότοιχο.