Παρρησία και παρηγορία

Στον χθεσινό Εσπερινό (που εκκλησιαστικά ανήκει στη σημερινή μέρα) διαβάζεται το ανάγνωσμα της Γενέσεως όπου ο Αβραάμ, ακούγοντας από τον Θεό την απόφασή του να καταστρέψει τα Σόδομα, αρχίζει μια διαπραγμάτευση μαζί Του. «Αν βρεθούν πενήντα δίκαιοι στην πόλη, θα την καταστρέψεις;» Έχοντας λάβει την πρώτη αρνητική απάντηση, προχωρεί με την παρρησία του δικαίου και ‘αναγκάζει’ (τολμηρός ο λόγος) τον Θεό να του υποσχεθεί ότι ακόμη και για δέκα δικαίους δεν θα κάψει τα Σόδομα. Τελικά βέβαια ούτε κι αυτοί δεν βρέθηκαν...

Δεν ξέρω πόσοι και ποιοί μεσιτεύουν για τη σημερινή Ελλάδα, για όλο τον σύγχρονο κόσμο, ούτε πόσοι δίκαιοι και ενάρετοι κυκλοφορούν αθόρυβα ανάμεσά μας. Απλώς άκουσα χθες από δυο διαφορετικούς ανθρώπους να μου λένε «Αύριο [σήμερα] μπαίνω στο Όρος για τον Ακάθιστο». Όπως και μερικές εκατοντάδες άλλοι. Και χιλιάδες που θα προστρέξουν απόψε σε ναούς, παρεκκλήσια και μοναστήρια στις διάφορες γωνιές της Ελλάδος για να ψάλουν το 'Τη Υπερμάχω’ και να ακούσουν για τον ‘Πρωτοστάτη άγγελο’ που ‘επέμφθη ουρανόθεν ειπείν τη Θεοτόκω το χαίρε’. Και μόνη η σκέψη ότι μπορούμε να αναπέμπουμε τέτοιους ύμνους είναι παρήγορη. Είθε να κρατήσουμε άσβεστη την παρηγοριά και την ελπίδα αυτή, ό,τι άλλο κι αν τρέχει γύρω μας.