Οι έμποροι των εθνών

Δεν ξέρω αν ο μακαρίτης Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης γνώριζε ή φανταζόταν πόσο ρεαλιστικός ήταν ο τίτλος της νουβέλας του: όταν ως μαθητής τον είχα πρωτοδιαβάσει μου φάνηκε εξωπραγματικός. Τόσο ήξερα. Σήμερα, ζώντας μέσα στο επίκεντρο της οικονομικής κρίσης και ακούγοντας όσα ‘ευχάριστα’ μας αναγγέλλουν κάθε μέρα «οι τούτων κύριοι» και βλέποντας ότι ολόκληρα κράτη γίνονται βορά των ορέξεων των απρόσωπων κερδοσκόπων Αγορών (όλοι χρωστάνε! Μα σε ποιους, τέλος πάντων;), που ανεβάζουν και κατεβάζουν την τιμή του χρήματος κατά το δοκούν, χωρίς κανένα ενδιαφέρον και συναίσθημα για ανθρώπινες τραγωδίες, εθνικές αξιοπρέπειες και άλλα τέτοια μελοδραματικά επιφαινόμενα, τον καταλαβαίνω απόλυτα. Όπως καταλαβαίνω και την ευαγγελική ρήση ‘Ου δύνασθε Θεώ δουλεύειν και Μαμωνά’: αν εγκαταλείψουμε τον Ένα, γινόμαστε υποχρεωτικά υποχείριοι του άλλου. Που η όρεξή του δεν γνωρίζει κόρον. Θα το συνειδητοποιήσουμε εγκαίρως;

ΥΓ. Εις επίρρωσιν των παραπάνω μπορεί να διαβάσει κανείς το σημερινό εύστοχο κείμενο του Ν. Ξυδάκη με τίτλο 'Το αίμα των κοινωνιών' στην Καθημερινή.