Στη σχολή αλεξιπτωτιστών ο εκπαιδευτής προετοιμάζει τους μαθητές για το πρώτο τους άλμα στο κενό. Αφού τους εξηγεί πώς λειτουργεί το αλεξίπτωτο με τον στατικό ιμάντα (που ανοίγει με το άλμα, χωρίς κάποια ενέργεια του αλεξιπτωτιστή), ρωτάει για απορίες. Ο ανήσυχος του τμήματος σηκώνει το χέρι: «Αν δεν ανοίξει το αλεξίπτωτο, κ. εκπαιδευτά;» Απάντηση: «Γι’ αυτό έχετε κρεμασμένο μπροστά σας το εφεδρικό, που ανοίγει με τον κρίκο». «Κι αν δεν ανοίξει κι’ αυτό;» επιμένει ο ανήσυχος μαθητής. «Τότε παρακαλάτε τον Άγιο Σώστη για βοήθεια», είναι η ρεαλιστική απάντηση του εκπαιδευτή. Οι μαθητές επιβιβάζονται στο αεροπλάνο και την κατάλληλη ώρα πηδούν στο κενό. Καθώς το αεροπλάνο κάνει κύκλο για να προσγειωθεί, ο πιλότος βλέπει μπροστά του τον ανήσυχο μαθητή να κουνάει απεγνωσμένα τα χέρια σαν φτερά και να ξεφωνίζει: «Πώς τον είπατε τον άγιο;»
Δεν ξέρω γιατί, αλλά θυμήθηκα πρόσφατα το ανέκδοτο αυτό διαβάζοντας τις τακτικές αναλύσεις διαφόρων γνωστών και εγκύρων σχολιαστών για την πορεία της ελληνικής οικονομίας. Όπως λέει και λαϊκή παροιμία κράτους γνωστού για τη ναυτοσύνη του, «Χωρίς κουπιά και άρμενα, Άγιε Νικόλα βόηθα με».
Ίσως με λίγο χιούμορ να ξαλαφρώσει η βαριά μας διάθεση. Γράφε λίγο πιο συχνά κανένα ανέκδοτο.
ΑπάντησηΔιαγραφή