Το λάδι στο καντήλι

Κάθε φορά που άνοιγα το ηλεκτρονικό αρχείο του ιατρείου με χαιρετούσε το όνομα Ιγνάτιος Π. Ήταν ο πρώτος ασθενής που είχα δει με την έναρξη της επαγγελματικής μου δραστηριότητας, πριν δεκαπέντε χρόνια. Ήταν ήδη ηλικιωμένος τότε, και ένας παλαιότερος συνάδελφος μου είχε ζητήσει να τον επισκεφθώ στο σπίτι, προσθέτοντας ότι είχε και ιστορικό γαστρεκτομής για καρκίνο. Η πάθησή του ήταν μια πνευμονία σε αποδρομή, και του έδωσα μόνο ένα ραντεβού για επανέλεγχο, το οποίο δεν κράτησε ποτέ. Από τότε, κάθε φορά που άνοιγα το αρχείο έβλεπα πρώτο το όνομά του και αναρωτιόμουν αν βρίσκεται ακόμη στη ζωή.

Μέχρι σήμερα, οπότε στην οθόνη ενός άλλου υπολογιστή είδα το όνομα Ιγνάτιος Π. Λες να είναι ο ίδιος; Κοίταξα την ηλικία: 91 ετών. Μου ταίριαζε. Η διεύθυνση του σπιτιού είχε αλλάξει, αλλά αυτό δεν σήμαινε πολλά πράγματα. Προηγούμενο ιστορικό; Γαστρεκτομή πριν ΧΧ χρόνια. Εδώ σταματούν οι συμπτώσεις, σκέφθηκα. Ο ασθενής δικαιούται μια αναγνωριστική ‘καλημέρα’. Πήγα και τον βρήκα. Διαυγής διανοητικά και ευδιάθετος, θυμήθηκε τη συνάντησή μας όταν του είπα ποιος με είχε στείλει να τον δω. Ποια χαρά είναι μεγαλύτερη, του γιατρού που βρίσκει έναν παλιό ασθενή ή του ασθενούς όταν τον θυμάται ένας παλιός του γιατρός; Συζητήσαμε λίγο για το τωρινό του πρόβλημα. Του υποσχέθηκα ότι θα τον βλέπω όσες μέρες θα νοσηλεύεται. Κι έφυγα, συλλογιζόμενος (για άλλη μια φορά) αυτό που λαϊκά λέμε: «Αν είναι καλό το λάδι στο καντήλι...».