Εξόδιον

Το 2009 ήταν χρονιά στην οποία έφυγαν από τον κόσμο αυτό πολλοί πνευματικοί άνθρωποι. Μετά τον Μητροπολίτη Κιλκισίου Απόστολο, τον Διδυμοτείχου Νικηφόρο, τον ιερομόναχο Συμεών του Essex και τον π. Ευσέβιο Βίττη, σήμερα προπέμψαμε τον Μητροπολίτη Λαγκαδά Σπυρίδωνα. Έναν άνθρωπο που, πριν ‘τελειωθεί εν ασθενεία’, υποδειγματικά ηγήθηκε επί 42 χρόνια της πνευματικής ζωής μιας ολόκληρης επαρχίας, η οποία τον αποχαιρέτισε με βαθιά ευγνωμοσύνη και αγάπη. Η εικόνα της Εκκλησίας που πενθούσε τον Πατέρα της ήταν πραγματικά συγκινητική. Να έχουμε όλοι την ευχή του.

Κάτι που σκέφτηκα, με αφορμή και την σημερινή επέτειο του θανάτου του Αλέξη. Οι ύμνοι και τα κείμενα της εξοδίου ακολουθίας είναι τα ίδια για μικρούς και μεγάλους, για τον ξαφνικά χτυπημένο από σφαίρα μαθητή και για τον πολυβασανισμένο από ανίατο νόσημα γηραιό επίσκοπο: όλοι οι άνθρωποι, ‘βασιλεύς ή στρατιώτης, πλούσιος ή πένης ή δίκαιος ή αμαρτωλός’, με τα ίδια λόγια απευθύνονται στον ‘κυριεύοντα νεκρών και ζώντων’, το ίδιο έλεος αποζητούν, την ίδια ανάσταση νεκρών ελπίζουν και προσδοκούν. Αυτό που εμείς βλέπουμε ως τραγικό τέλος (με οποιαδήποτε μορφή) δεν θα κριθεί ούτε από μας ούτε με τα δικά μας σταθμά. Ίσως κάτι θα πρέπει να μας διδάξει αυτό.