Homo homini lupus

Βράδυ της Εθνικής Επετείου, και η ΝΕΤ μας εξιστορεί την τραγική σφαγή του Κομμένου, ένα από εκείνα τα λιγότερο γνωστά δράματα (κοντά στα Καλάβρυτα, το Δίστομο, την Κάνδανο της Κρήτης, τον Χορτιάτη) όπου άνθρωποι έγιναν λύκοι προς ανθρώπους (φοβούμαι πως το λατινικό απόφθεγμα αδικεί τους λύκους). Την ίδια μέρα μαθαίνουμε από τις ειδήσεις για το γάζωμα έξι αστυφυλάκων με εκατό σφαίρες στην Αθήνα. Έχουν διαφορά τα δυο γεγονότα; Μόνο στον αριθμό των θυμάτων και τις εξωτερικές συνθήκες (ναζιστική κατοχή εκεί, ελεύθερη δημοκρατία εδώ). Κατά τα λοιπά, ο σκοπός και στις δυο περιπτώσεις ο ίδιος: επίδειξη βαρβαρότητας εναντίον αθώων ανθρώπων, που στη μια σκηνή γιόρταζαν ένα γάμο και στην άλλη βρίσκονταν σε ειρηνική υπηρεσία. Ελαφρυντικά; Απολύτως κανένα, ούτε στη μία ούτε στην άλλη. Κανένα από τα δυο γεγονότα δεν επιδέχεται θεωρητική ή «ιδεολογική» ερμηνεία. Μόνο ως ‘βία για τη βία’ μπορούμε να τα εννοήσουμε, όχι όμως και να τα κατανοήσουμε.

[Δημοσιεύθηκε ως επιστολή στο ΒΗΜΑ 3/11/2009]