Θέλαμε δεν θέλαμε λοιπόν, (ξανα)πάμε σε εκλογές. Όποιος δεν θέλει (ή δεν μπορεί) να ζυμώσει, ξαναπιάνει το κόσκινο, μήπως και βγει το αλεύρι ζυμωμένο αυτή τη φορά. Με όση καλή διάθεση κι αν έχει κανείς να συμβάλει στο κοινό καλό, δεν μπορεί παρά να μείνει με την εντύπωση ότι μερικοί ‘κάνουν παιχνίδι’ (ένθεν κακείθεν) εις βάρος της ουσίας, που είναι η διακυβέρνηση της χώρας. Η καλή διάθεση πολύ σύντομα μετατρέπεται σε αδιαφορία, διότι δυστυχώς το έργο το έχουμε ξαναδεί.
Τι θα θέλαμε για να αισιοδοξήσουμε, πάντα συγκρατημένα;
- Λιγότερο κουτσομπολιό και περισσότερη εργασία
- Λιγότερη αντίπραξη και περισσότερη συνεννόηση
- Όχι δηλώσεις επί δηλώσεων, δεν αποτελούν έργο
- Όχι δικαιολογίες του τύπου «Αυτά παραλάβαμε από σας»
- Περισσότερο ανδρισμό και ανάληψη ευθυνών όταν πιανόμαστε στα πράσα
- Ενδιαφέρον για το καλό του τόπου, και όχι για το συμφέρον της όποιας παράταξης
- Εκλογές αυστηρά κάθε τέσσερα χρόνια, και όχι για ψύλλου πήδημα ή Προέδρου ψήφισμα.
Αν την επαύριο των εκλογών ξυπνήσουμε σε μια χώρα με τέτοιες προδιαγραφές, δεν θα μας στενοχωρήσει ιδιαίτερα το χρώμα του κερδισμένου. Αν ξαναζήσουμε τα ίδια φαινόμενα, όποιο χρώμα κι αν τα προκαλεί θα μας είναι εξίσου αδιάφορο.
Αμήν!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚυριολεκτικά, νομίζω, πως όλοι οι υποψήφιοι βαριούνται να κυβερνήσουν. Όλοι είναι γερασμένοι. Έχουμε μπροστά μας τέσσερα-πέντε πιάτα με χαλασμένο φαγητό κι αναρρωτιόμαστε ποιο να φάμε. Μάλλον κανένα. Όλα θα μας προκαλέσουν βαρυστομαχιά το λιγότερο, μπορεί και οξύτατη δηλητηρίαση. Και δυστυχώς πρέπει να πληρώσουμε αυτά τα χαλασμένα φαγητά πανάκριβα. Ποιος θα μας γλιτώσει;
ΑπάντησηΔιαγραφήΊσως πρέπει να τους στείλουμε να διαβάσουν το απόσπασμα του Guareschi (από το άλλο ιστολόγιο)...
ΑπάντησηΔιαγραφή