Όλο και πιο συχνά έχει κανείς την αίσθηση ότι στη χώρα αυτή μπερδεύουμε τον σκοπό με τα μέσα. Στη δημόσια ζωή ένας μεγάλος και βασικός σκοπός είναι η διακυβέρνηση της χώρας, κι ένα από τα μέσα για την υλοποίηση του σκοπού αυτού είναι και οι εκλογές. Έλα όμως που οι πάντες βάλθηκαν να μας πείσουν ότι οι εκλογές είναι αυτοσκοπός. Με πρωτοπόρα τα κόμματα και τα γνωστά Μέσα, όλοι εξαναγκαζόμαστε τεχνηέντως να ασχολούμαστε εμβριθώς με το ‘μέσον’, κι αν ποτέ σκεφτόμαστε τον σκοπό, σταματούμε στην επιφάνειά του, την εξουσία, που είναι το περιτύλιγμα της διακυβέρνησης και όχι η ουσία, δηλ. η ευθύνη. Μόλις κάποιος καταφέρει να περιβληθεί την ‘λαμπράν της υπατείας περιβολήν’, αρχίζει το μαλλιοτράβηγμα: πώς ο άλλος να αρπάξει τη στολή από τον πρώτο, χωρίς κανένας να ασχολείται με την ουσία. Επικοινωνία, δημοσκοπήσεις, έρευνες, δελτία ‘ειδήσεων’, φήμες, διαδόσεις, διαρροές, πολυπαραθυρικές αναλύσεις, όλα κατατείνουν στην αρπαγή του παπλώματος (για να θυμηθούμε τον Νασρεντίν Χότζα), για το οποίο γίνεται όλος ο καυγάς. Σαν τα μωρά (διανοητικά, όχι ηλικιακά) παιδιά που μόλις χάσουν μια παρτίδα σ’ ένα παιχνίδι ζητούν να παίξουν και δεύτερο, μήπως και κερδίσουν. ‘Αεί παίδες’ οι Έλληνες, και ιδίως οι πολιτικοί τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου