Με αφορμή την Επίδαυρο

Έχω γράψει κι άλλη φορά για τις σύγχρονες τάσεις παραμόρφωσης των θεατρικών έργων, με αφορμή μια παράσταση Σαίξπηρ που το ΚΘΒΕ την έκανε αγνώριστη. Πιστεύω όμως, ως γενική αρχή, ότι τα κάθε είδους έργα (και οπωσδήποτε τα κλασικά) πρέπει να αποδίδονται κατά το δυνατόν με σεβασμό προς το πνεύμα της εποχής που γράφτηκαν: ο Αισχύλος ως Αισχύλος, ο Σαίξπηρ ως Σαίξπηρ, ο Ίψεν ως Ίψεν. Δεν γνωρίζω τι ‘ανοσιούργημα’ διαπράχθηκε πρόσφατα στην Επίδαυρο και προκάλεσε το γιουχάισμα των θεατών, αλλά όσοι θέλουν να κάνουν ‘πειραματικό’ θέατρο ή σκηνοθετικές ακροβασίες, μπορούν να ασχοληθούν με τις μορφές αυτές τέχνης είτε σε μη κλασικά έργα είτε έξω από τους καθιερωμένους παραδοσιακούς χώρους. Δεν είναι κακό να σέβεται κανείς στοιχειωδώς τους συγγραφείς και τα έργα τους, αλλά και κάποιους χώρους με ιστορία και παράδοση. Υπάρχουν γύρω μας τόσες ευκαιρίες για νεωτερισμούς που κανείς δεν θα μπορούσε να μιλήσει για περιθωριοποίηση της ελευθερίας του κάθε θεατρικού δημιουργού. Δεν χρειάζεται να τα ισοπεδώσουμε όλα.