Δεν θυμούμαι τα τελευταία 14 χρόνια να πλησιάζουν Χριστούγεννα ή Πάσχα και να μην έχω στα χέρια μου τη διάγνωση ενός καινούργιου καρκίνου. Που σαν κεραυνός σε ξάστερο ουρανό έρχεται να γκρεμίσει το είδωλο του κόσμου που ζούσε ο άρρωστος μέχρι τότε, και να του δείξει (όχι μόνο σ’ εκείνον, αλλά και σε μένα και σε όλους τους γύρω) την πραγματικότητα, ότι δηλαδή η ζωή αυτή έχει ένα όριο.
Όπως στη Μαρία, που επί ένα μήνα παρακολουθούσε το πάνω μέρος του σώματός της να διογκώνεται σε μέγεθος διπλάσιο του συνηθισμένου, και την αναπνοή της να γίνεται όλο και πιο δύσκολη, σε σημείο που να μη μπορεί να ξαπλώσει. Τα κλινικά σημεία της απόφραξης της άνω κοίλης φλέβας σε συνδυασμό με μια χαρακτηριστική ακτινολογική εικόνα προχωρημένου καρκίνου πνεύμονα δημιουργούν μια τελείως δυσοίωνη προοπτική για το μέλλον της. Κάτι που η ίδια ίσως δεν κατανοεί και δεν θέλει να ερευνήσει παραπέρα. Στα 57 της.
Σήμερα ξαναείδα και τη Μαντώ, και τρόμαξα να τη γνωρίσω. Έχει μείνει η μισή, κι έχει χάσει ένα μεγάλο μέρος από την αισιόδοξη ψυχολογία της. Η θεραπεία φαίνεται να την βοήθησε κάπως, αλλά με τί κόστος; Παλεύει να κρατήσει το γενναίο της πρόσωπο για να ζήσει όσο γίνεται καλύτερα τις μέρες που έρχονται, που μπορεί να αποτελούν (όπως και της Μαρίας) το τελευταίο Πάσχα με τους δικούς της.
Εκείνος που από φέτος θα γιορτάζει διαφορετικά το Πάσχα είναι ο κυρ-Αντώνης. Έξη μήνες μετά τη διάγνωση του καρκίνου, άφησε σήμερα το απόγευμα τον κόσμο αυτό για τον Κόσμο όπου ‘ουκ έστι πόνος’, ανάμεσα στις δυο αδελφές που τον στήριξαν και τον συνόδευσαν στον τελευταίο αυτό δρόμο. Αιωνία η μνήμη του!
[Σημ. Τα ονόματα έχουν τροποποιηθεί].
Eίναι οι ημέρες αυτές -όπως κι εσύ πολύ σωστά το έθεσες- ημέρες συμπόρευσης προς το Πάθος, όχι μόνο εκείνο το εκούσιο του Θεανθρώπου, αλλά και το άλλο, το ακούσιο, των συνανθρώπων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή δύναμη στους εσταυρωμένους μας, αλλά και σε σένα, για να διακονείς με αγάπη και ταπεινό φρόνημα (όπως και κάνεις πάντα) τον λυτρωτικό πόνο τους.