Λογάριαζα να γράψω κανένα ‘ψέμα’ (μέρα που είναι), αλλά η πραγματικότητα μας ξεπερνάει: το ψέμα έχει γίνει ψωμοτύρι, κι έτσι ας πούμε και μια αλήθεια, που λέει και το παλιό τραγουδάκι...
Μια και μας είναι πολύ πιο οικεία η γλώσσα του ποδοσφαίρου, ας σκεφθούμε τι θα γινόταν αν κάποιος διαιτητής συνέχιζε να δείχνει μόνο κίτρινες κάρτες στους παίκτες που έπαιζαν αντιαθλητικά ή έκαναν σκληρά μαρκαρίσματα ή ό,τι άλλο, λέγοντάς τους κάθε φορά ότι την επόμενη φορά θα αποβληθούν. Αν η αποβολή δεν έρχεται ποτέ, πόσοι θα πιστέψουν τον ασπόνδυλο διαιτητή και θα συμμορφώσουν ανάλογα το παιχνίδι τους, εφόσον ξέρουν ότι η ατιμωρησία είναι δεδομένη;
Με όση φαντασία διαθέτουμε, ας μεταφέρουμε το παράδειγμα στην αστυνομία, τις πρυτανικές αρχές των πανεπιστημίων μας, και βέβαια στο σύνολο του ‘πολιτικού κόσμου’, που φέρουν μεν τον τίτλο του ‘διαιτητή’, αλλά δεν τολμούν να βγάλουν την κόκκινη κάρτα σε όσους συνεχίζουν να μετατρέπουν σε αρένα την καθημερινή ζωή της χώρας.
Ήταν οικτρό το θέαμα: Γύρω-γύρω εκατοντάδες φοιτητές που φώναζαν, κορόιδευαν, έδειχναν με τη στάση τους την περιφρόνησή τους προς τις πρυτανικές αρχές κι ο πρύτανης στη μέση - σαν σε αρρένα με θηρία- προσπαθούσε να εξηγήσει, δεν ξέρω τι, κάτι τέλος πάντων να πει. Αυτό και μόνο ήταν οικτρό. Όταν ήρθε και το αυγό, σιχάθηκα το ανθρώπινο είδος. Ας καμαρώνουμε όλοι τη δημοκρατία και το ακαδημαϊκό άσυλο.
ΑπάντησηΔιαγραφή