‘Πιστεύω τω φίλω’

«Γνωριζόσαστε οι δυο σας;» με ρώτησε, μάλλον παραξενεμένος ο ταμίας βλέποντας τον πελάτη του να με χαιρετάει εγκάρδια και να πιάνουμε συζήτηση. Αν γνωριζόμασταν; Του εξήγησα ότι είχαμε πρωτοσυναντηθεί το καλοκαίρι του 1967, εγώ ως μαθητής Δημοτικού και κατασκηνωτής στη μια σκηνή (τέταρτη ομάδα, ’Πελαργοί’ για την ιστορία), εκείνος ως μαθητής Γυμνασίου και ομαδάρχης στη διπλανή σκηνή, στο χώρο που σήμερα βρίσκονται τα εκπαιδευτήρια ‘Απόστολος Παύλος’. Τότε που τραγουδούσαμε συλλογικά υπό τους ήχους του ακορντεόν του υπαρχηγού, που σύντομα θα παρατούσε τις ιατρικές σπουδές του για να αφοσιωθεί στη φωνητική μουσική και να διδάξει όλες τις μεγάλες χορωδίες της Ελλάδας, κάτι που κάνει μέχρι σήμερα. Από τότε ζήσαμε πολλές κοινές εκδρομές και κατασκηνώσεις, τραγουδήσαμε και ψάλαμε μαζί σε πολλές ευκαιρίες, συνεργαστήκαμε σε διάφορες εκδηλώσεις, επίσημες και ανεπίσημες, φάγαμε ψωμί κι αλάτι (και κάθε είδους μεζέδες), και συνεχίζουμε να το κάνουμε, όχι μόνο με τις επαγγελματικές μας ιδιότητες (είναι και δικηγόρος μου), μετά 42 χρόνια. ‘Φίλος πιστός σκέπη κραταιά, ο δε ευρών αυτόν εύρε θησαυρόν’, κατά την ρήση του σοφού Ιησού, υιού του Σειράχ (Σοφία Σειράχ 6:14). Δόξα τω Θεώ για όλα, και ιδιαίτερα για τους ισόβιους φίλους μας.