Οι λύκοι που φυλάγουν τα πρόβατα

Δυο δημοσιεύματα στη σημερινή 'Καθημερινή' ασχολούνται με ένα φαινόμενο που θα έπρεπε να απασχολήσει περισσότερο, αν όχι την κοινή γνώμη που ίσως δεν καταλαβαίνει τα 'δημιουργικά μαθηματικά' των οικονομικών κύκλων, τουλάχιστον τους ιθύνοντες νόες και τα δημόσια πρόσωπα. Τόσο η Χ. Κοψίνη ("Απέτυχαν στα του οίκου τους") όσο και ο Σ. Λυγερός ("Το σύνδρομο της αγέλης") περιγράφουν το οξύμωρο (τουλάχιστον) να καταφεύγουν κυβερνήσεις και υπουργεία στους 'διεθνείς οίκους αξιολόγησης' και να περιμένουν με περισσή αδημονία τις βαθμολογίες και τις εκτιμήσεις τους, στους ίδιους 'οίκους' που θαλάσσωσαν την παγκόσμια οικονομία με τις 'προβλέψεις' τους. Μα τόσο αφελείς μπορεί να είναι όσοι περνιούνται για ηγέτες; Αν ο λογιστής ή ο οικονομικός σύμβουλος μιας ιδιωτικής επιχείρησης χαντακώσει την επιχείρηση με τις κινήσεις ή τις εκτιμήσεις του, για πόσο θα παραμείνει στη θέση του; Θα του ζητήσει κανείς να ξανασχεδιάσει το μέλλον, με δεδομένο το προηγούμενο φιάσκο που κατόρθωσε; Τότε μπορούμε να ζητήσουμε και από τον πεπειραμένο Παλαιοκώστα να σχεδιάσει τις καινούργιες φυλακές.
Το μόνο που με διασκεδάζει στην όλη ιστορία είναι το όνομα ενός τέτοιου οίκου: Standard & Poor (Τυπικός και Φτωχός). Ξεκινώντας από το πρώτο, καταλήγουμε αισίως στο δεύτερο.