Απαγωγή live

Δεδομένο (και εντέχνως καλλιεργημένο) το ενδιαφέρον των Μέσων και του φιλοθεάμονος κοινού για αστυνομικές υποθέσεις όπως η πρόσφατη—αισίου τέλους—απαγωγή εφοπλιστού ή η προηγηθείσα τρομοκρατική επίθεση κατά αστυνομικών και η λαλίστατη προκήρυξη που την ακολούθησε. Τέτοιες υποθέσεις δίνουν τροφή για δημοσιογραφική και τηλεοπτική απασχόληση πολλών προσώπων και για πλοκή ποικίλων σεναρίων από επίδοξους διαδόχους του Νίκου Φώσκολου. Κατανοητό μέχρι ένα σημείο το ενδιαφέρον—άλλωστε ο κόσμος βαριέται να βλέπει συνεχώς ψευδοσήριαλ, το ‘reality’ (ή ‘ρε αλήτη’, όπως προσφυώς το έλεγε παλιά στο ραδιόφωνο ο Χρ. Μιχαηλίδης) είναι πιο μοδάτο. Ωστόσο, η διεξοδική παρουσίαση και ο σχολιασμός των (αληθινών ή υποθετικών, δεν έχει σημασία) κινήσεων των διωκτικών αρχών (σε ποιους χώρους ερευνούν, ποια ενδεχόμενα εξετάζουν, αν παρακολουθούν ή όχι συγκεκριμένα πρόσωπα) αντιβαίνει σε κάθε στοιχειώδη λογική. Είναι δυνατόν να δεχθούμε ότι μπορεί οποιαδήποτε αστυνομία να εργασθεί αποτελεσματικά έχοντας πίσω της τις κάμερες και τους ανθρώπους του ‘αστυνομικού ρεπορτάζ’ και δίνοντας συνεντεύξεις τύπου για το τι προτίθεται να κάνει ως επόμενο βήμα;