Η γλύκα της στέρησης

Θα προξενούσαν χαμόγελα συγκατάβασης αν δεν ήταν αφορμή θρήνου και κοπετού οι διάφορες αναλύσεις και γνώμες που μας λένε ότι οι νέοι διαμαρτύρονται διότι μετά από 15-20 χρόνια ‘παιδείας’ (δικά μου τα εισαγωγικά) κανείς δεν μπορεί να τους εγγυηθεί μια σίγουρη θέση εργασίας. Προσπαθώ να μεταφερθώ αρκετά χρόνια πίσω, σε σχολική ηλικία, και να θυμηθώ αν ως μαθητές σκεφτόμασταν ποτέ τι δουλειά θα κάνουμε μετά από 5-10 χρόνια. Ο ορίζοντάς μας ήταν πολύ πιο περιορισμένος, π.χ. αν θα περάσουμε στην επόμενη τάξη ή θα μείνουμε μετεξεταστέοι. Τίποτε δεν ήταν δεδομένο εκ των προτέρων τότε. Ο βαθμός, ο έπαινος, ακόμη και το καινούργιο παιχνίδι ή βιβλίο ή ρούχο ήταν αμοιβή που ερχόταν μετά από ανάλογο κόπο και αναμονή (που έκανε το όποιο δώρο γλυκύτερο).

Νομίζω ότι ένα πράγμα που έχουν χάσει τα σημερινά παιδιά/ έφηβοι/νέοι (όπως θέλετε βαφτίστε τους) είναι η γλύκα της στέρησης: όταν σου τα δίνουν όλα έτοιμα στο χέρι ή στο πιάτο (‘πες το κι έγινε’, μην τύχει και σου λείψει τίποτε), δεν ξέρεις τι σημαίνει να προσβλέπεις σε κάτι ως στόχο, να το προσμένεις ως έπαθλο, ως επιβράβευση που αξίζει τον αγώνα. Με εξασφαλισμένη την προαγωγή σε κάθε επίπεδο (ανεξαρτήτως αξίας ή εργασίας), όταν ξαφνικά αντιμετωπίζεις το φάσμα του αδιεξόδου αντιδράς σπασμωδικά, α-νόητα, καταστροφικά. Δυστυχείς όσοι βρίσκονται στο στάδιο αυτό, αχαρακτήριστοι όσοι τους οδήγησαν εδώ, με τις πρόχειρες πολιτικές ή με τις ιδεολογικές τους ‘ενέσεις’.