Δεκεμβριανά

Ιστορικά ο όρος αυτός, χωρίς κανένα προσδιορισμό, αναφερόταν στις τραγικές μέρες που έζησε η Αθήνα μετά την απελευθέρωση, τον Δεκέμβριο του 1944, και σήμαινε συνεκδοχικά αναρχία, χάος, έκρυθμη κατάσταση. Ε λοιπόν, ξεχάστε το 44 και ελάτε στο ‘αναβαθμισμένο’ πρόγραμμα ‘Δεκεμβριανά 2008’. Έλληνες είμαστε, τις εμφύλιες συρράξεις τις έχουμε στο αίμα και στα γονίδιά μας, πάντα θα βρούμε κάτι χειρότερο να κάνουμε. Το θέαμα μαινομένων ‘νεαρών’ (τα ‘περήφανα νιάτα’ που αρεσκόμαστε να χαϊδολογούμε ευκαίρως ακαίρως) να καίνε την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, το Ηράκλειο, τη Λάρισα, να καταστρέφουν αδιάκριτα και να πλιατσικολογούν σε βάρος των συνανθρώπων τους δεν είναι απλά αποκαρδιωτικό, σε οδηγεί κατευθείαν στο έμφραγμα. ‘Ουδέν έστιν ό,τι ουκ απώλετο’. Κυρίως αυτό που ονομάζαμε κάποτε ευαισθησία, φρόνηση, περί δικαίου αίσθημα, κοινή λογική, κοινωνική συνείδηση ή όποιο άλλο στοιχειωδώς ανθρώπινο συναίσθημα που μας έκανε να σεβόμαστε κάποιες διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στο πρέπον και το μη πρέπον, όχι από φόβο, αλλά από επίγνωση ορίων. Αποδείξαμε ακόμη μια φορά, με τον πιο περίτρανο τρόπο, ότι δεν έχουμε ανάγκη από τον Κίσιγκερ, τους Αλβανούς, τους Σκοπιανούς, τους Τούρκους, το ΝΑΤΟ, την Ευρωπαϊκή Ένωση, τους Εβραίους, τους Αμερικανούς, ή όποιον άλλο ‘εχθρό’ έχουμε επινοήσει κατά καιρούς για να δικαιολογήσουμε τα φοβικά μας συμπλέγματα: μόνοι μας καταφέρνουμε να βγάζουμε τα μάτια μας πολύ καλύτερα. Και ύστερα; Θα ‘φταίει το κακό το ριζικό μας, φταίει ο Θεός που μας μισεί’. Θα συνεχίζουμε να ισχυριζόμαστε ότι είμαστε οι καλύτεροι του κόσμου, ότι έχουμε εκπαιδευτικά ιδρύματα ισάξια των ξένων πανεπιστημίων, και να χτυπάμε πόρτες για δανεικά από τους ‘κουτόφραγκους’; Ελπίζω αυτή τη φορά να μας αρνηθούν την κάθε είδους οικονομική βοήθεια. Μπας και ξυπνήσουμε.

Υστερόγραφο: ‘Ένας λαός σαν χάσει τη φυσική ευαισθησία του, δε μπορεί παρά να πέσει στη βαναυσότητα, κι ας έχει όσα θέλει, Πανεπιστήμια και Πολυτεχνεία και Ωδεία κ’ ένα εκατομμύριο προφεσσόρους… Σαν λείψει η αλήθεια, η ψυχή πεθαίνει από την ψευτιά, μ’ όλο που κάνει τον ζωντανό με ξιππασμένα καμώματα’. (Φ. Κόντογλου: Νεοελληνική ακαλαισθησία. Από τον τόμο ‘Ευλογημένο Καταφύγιο’, εκδόσεις Ακρίτας 1985).