Μετά την πολλοστή καταστροφή Πανεπιστημιακών κτιρίων, ακριβού εξοπλισμού, προσωπικών ακαδημαϊκών εργασιών που μεταφράζονται σε πολλά χρόνια κόπου και μόχθου, ο πρύτανης και η σύγκλητος του Πανεπιστημίου πηγαίνουν στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και το Ελληνικό Κοινοβούλιο και υποβάλλουν ομαδικά τις παραιτήσεις τους. Οι δημόσιοι άρχοντες, σε μια χειρονομία αβροφροσύνης, τους παρακαλούν να αναθεωρήσουν την απόφαση αυτή. Τότε οι ακαδημαϊκοί άνδρες και γυναίκες, με μια φωνή, απαντούν: ‘Δεν μπορούμε να αρνηθούμε μια τέτοια παράκληση. Με έναν όρο όμως: την άμεση αναμόρφωση της νομοθεσίας που διέπει τα πανεπιστήμια και την κατάργηση του ‘ασύλου’. Δεν μπορούμε να είμαστε θεσμικοί άρχοντες ενός ιδρύματος που απολαμβάνει μικρότερης εκτίμησης και προστασίας από την πολιτεία απ’ ό,τι ένα καπνομάγαζο’. Οι πολιτικοί ξύνουν αμήχανα τα κεφάλια τους μπροστά στις κάμερες που καταγράφουν τον διάλογο, και υπόσχονται να εξετάσουν θετικά το αίτημα.
Το παραπάνω παράδειγμα είναι εμπνευσμένο από τα πρόσφατα γεγονότα της ελληνικής δημόσιας ζωής, αλλά δεν θα πρέπει να ερμηνευθεί ως προσωπική μομφή ή αιχμή κατά κανενός. Απλώς αντιπροσωπεύει αυτό που στο συντακτικό ονομάζουμε υποθετικό λόγο δευτέρου είδους (αντίθετο του πραγματικού). Και προϋποθέτει πανεπιστημιακούς που δεν έχουν ανάγκη τους πολιτικούς για την ακαδημαϊκή τους ανάδειξη και πολιτικούς που γνωρίζουν τι σημαίνει πανεπιστήμιο και ανώτατη εκπαίδευση και φροντίζουν να θωρακίζουν θεσμικά τις έννοιες και τους φορείς αυτούς και όχι να τους παίζουν στον κομματικό τζόγο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου