‘Τάδε έφη εκπρόσωπος’

Πρέπει να είναι πολύ άχαρη δουλειά αυτή του ‘εκπροσώπου’ (της κυβέρνησης, της αντιπολίτευσης, του Α ή Β κόμματος, συνδικαλιστικού οργάνου, ‘φορέα’ ή άλλου επίσημου ή ‘επίσημου’ σχηματισμού). Ανάλογα με τη μεριά του φράχτη που κάθεται, ο εκπρόσωπος πρέπει να συμπεριφέρεται είτε ως ικανός υποκριτής και κόλακας είτε ως επιτήδειος και ανερυθρίαστος υβριστής και συκοφάντης. Οι δυο ιδιότητες μπορεί να εναλλάσσονται, μια και ο ‘φορέας’ (ελληνικής επινόησης όρος) μπορεί να αλλάζει φορά (η αντιπολίτευση μπορεί να γίνει μια μέρα κυβέρνηση, και τανάπαλιν). Έτσι, ο αντίστοιχος εκπρόσωπος πρέπει καθημερινά να ‘κάνει οικονομία στην αλήθεια’ γνωρίζοντας ότι μπορεί αύριο να εξαναγκασθεί (από την αντικειμενική και αμερόληπτη πραγματικότητα) να ‘γλείφει εκεί που σήμερα φτύνει’. [Ίσως το γεγονός αυτό να εξηγεί γιατί οι Άγγλοι χρησιμοποιούν (εσφαλμένα) τον ελληνικό όρο ‘sycophancy’ με την έννοια της κολακείας και όχι της συκοφαντίας όπως την εννοούμε εμείς…].

Κοντά στις πολλές άλλες ‘πρωτιές’ που έχουμε στην Ελλάδα, είναι κι αυτή: οτιδήποτε βγάλει από το στόμα του ένας ‘εκπρόσωπος’ γίνεται είδηση. Μικρόφωνα και κάμερες καταγράφουν το απόφθεγμα, το οποίο αναπαράγεται από τα ΜΜΕ μέχρι ναυτίας. Αυτά είπε ο κυβερνητικός, έτσι απάντησε ο αντιπολιτευτικός, ούτω πως σχολίασε ο περιθωριακός, κάπως αλλιώς ανταπάντησε ο πρώτος, του την έφερε ο δεύτερος, τους αποστόμωσε και τους δυο ένας τρίτος, και πάει λέγοντας. Υπάρχουν δελτία ειδήσεων που δεν περιλαμβάνουν σχεδόν τίποτε άλλο από δηλώσεις εκπροσώπων. Υπό την έννοια αυτή, βρισκόμαστε σ’ ένα συνεχή και ιδιότυπο ‘διάλογο’, βασικό χαρακτηριστικό του οποίου είναι η διαρκής αλληλοαπαξίωση των ‘συνομιλητών’, με αποτέλεσμα βέβαια μια στάσιμη, άγονη και τελείως άχαρη πολιτική ζωή.