Προμηθευτές υγείας

Με βρίσκει σύμφωνο η αγανάκτηση του συναδέλφου Ν. Νηφόρου (Γράμματα αναγνωστών, Καθημερινή 28/11/2008) για τον χαρακτηρισμό ‘προμηθευτής υγείας’ που αποδίδει στον ίδιο (και τους λοιπούς συμβαλλομένους) το ΙΚΑ στις νέες συμβάσεις εργασίας. Παρακολουθώντας—λόγω μακράς προτέρας ‘συμβίωσης’—τα τεκταινόμενα στο βρετανικό NHS, μπορώ να καταλάβω τον χαρακτηρισμό ως κατά λέξιν μετάφραση του ‘healthcare provider’ που συναντά κανείς κατά κόρον στη βιβλιογραφία της υγείας. Απορία μου: απ’ όλες τις αρετές ενός οργανωμένου (έστω και με τις ατέλειές του) συστήματος μόνο τις γραφειοκρατικές ονομασίες του ζηλέψαμε; Γιατί δεν αρχίζουμε από τη (μηδενική πραγματικά) βάση της ενιαίας και ισότιμης ασφάλισης υγείας που να προβλέπει τις ίδιες παροχές για τις ίδιες αρρώστιες, ανεξάρτητα από την επαγγελματική ή άλλη ιδιότητα του αρρώστου; Για να μην ακούμε κάθε τόσο τις παρακλήσεις των ασθενών—συγγνώμη, ‘πελατών’ ήθελα να πω: «Γιατρέ, δέχεστε βιβλιάριο Δημοσίου; Δηλαδή της αδελφής μου είναι». Εικοσιπέντε χρόνια ΕΣΥ, μ’ αυτή την απλή αρχή (χωρίς την οποία το σύστημα δεν είναι εθνικό) δεν ασχολήθηκε κανένα από τα κόμματα, μικρά ή μεγάλα, έστω και με τη μορφή μιας απλής ερώτησης.

Επειδή ποτέ δεν είναι αργά, καταθέτω την πρόταση ως ‘λιανοπωλητής υγείας’ (= ιδιώτης ιατρός), με την ελπίδα κάποιοι να την προσέξουν, χωρίς όμως να προσδοκούν πολιτικό όφελος από την εφαρμογή της. Η υγεία δεν μπορεί να λειτουργεί με όρους τετραετίας ή με ορίζοντα την επόμενη αλλαγή υπουργού. Είναι υπερβολικά ουτοπικό να περιμένουμε από τους πολιτικούς μας κάποια στιγμή να σκεφθούν με ανάλογο διαχρονικό τρόπο;