Διαβάζω σήμερα στην ‘Καθημερινή’ την έρευνα για την κατανάλωση αλκοόλ και τις συνέπειές της στην Ελλάδα. Διαβάστε την—και φανταστείτε τον εαυτό σας πρώτα ως ‘καταναλωτή’ οινοπνεύματος και στη συνέχεια ως θύμα ενός άλλου ‘καταναλωτή’, είτε αυτός λέγεται μεθυσμένος οδηγός, είτε μεθυσμένος σύζυγος ή ό,τι άλλο. Πώς σας φαίνεται; Δυστυχώς η ευρεία κοινωνική αποδοχή του αλκοόλ το κάνει σημαντικά πιο επικίνδυνο από όλες τις άλλες παράνομες εθιστικές ουσίες, τόσο σε αριθμό θυμάτων όσο και σε έκταση συνεπειών.
Κοντά στα άλλα σημαντικά της μελέτης αυτής, δεν μπορώ να μη σταθώ και στην παράγραφο που περιγράφει τις ορέξεις μας: ‘Πρώτο στις προτιμήσεις των Ελλήνων είναι το ουίσκι με μερίδιο 36,6% ενώ ακολουθεί το ούζο με μεγάλη διαφορά… Το 1981 η κατανάλωση του ουίσκι κατείχε την τρίτη θέση με 5.400.000 λίτρα. Έπειτα έρχονταν τα μπράντυ και τα κονιάκ. Το 2001 η κατανάλωση ουίσκι ανήλθε στα 23.274.000 λίτρα ή 2,32 λίτρα το άτομο, ενώ η κατανάλωση του ούζου μειώθηκε στα 10.350.000 λίτρα ή 1,035 λίτρα το άτομο’.
Δεδομένου ότι το καταναλισκόμενο ουίσκι είναι αποκλειστικά εισαγόμενο είδος, και κοστίζει ουκ ολίγα εκατομμύρια ευρώ, άντε να πείσουμε μετά τον Υπουργό Οικονομίας ότι ζούμε κάτω από το όριο της φτώχιας.
Αν το κράτος μας επιτρέπει να μεθάμε ασύστολα για να ... κερδίζει φόρους, τότε κάνει κακό λογαριασμό γιατί οι ζημίες είναι πολλαπλάσιες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν απλώς δεν είναι σε θέση (ή δεν θέλει) να ελέγξει την κατανάλωση οινοπνευματωδών, τότε είναι κάκιστο και ανίκανο κράτος.
Αν όμως συμβαίνουν και τα δύο...