Διάβασα στη χθεσινή ‘Καθημερινή’ την επιστολή της διευθύντριας του Λαογραφικού Ιστορικού Μουσείου Λάρισας (‘Κραυγή για τον πολιτισμό από την «άλλη Ελλάδα»’) που αναφέρεται στην οικονομική δυσπραγία που αντιμετωπίζουν παρόμοια ιδρύματα και τη δυσκολία να καλύψουν τις λειτουργικές ανάγκες τους με τις επιχορηγήσεις του κράτους. Ο νους μου πήγε σε αντίστοιχες προσπάθειες που γίνονται στη Βρετανία (ίσως και σε άλλες χώρες, δεν το γνωρίζω), όπου δεν υπάρχει αυτός ο ανεξήγητος αποκλειστικός εναγκαλισμός πολιτιστικών και άλλων ιδρυμάτων και κράτους. Εκεί λοιπόν τα ιδρύματα αυτά έχουν το νόμιμο δικαίωμα να ανευρίσκουν πόρους για τη συνεχιζόμενη λειτουργία τους μέσα από ποικίλες δράσεις (λαχνούς, εκδηλώσεις για το κοινό, εκδόσεις, κοινωνικά και άλλα δρώμενα κ.τ.λ.), μια δραστηριότητα που φέρεται με τον γενικό όρο ‘fund raising’ (συγκέντρωση κεφαλαίων). Μάλιστα υπάρχει νόμος που προβλέπει ότι το κράτος παρέχει στο ίδρυμα κάθε χρόνο ποσό ίσο με εκείνο που το ίδρυμα συγκέντρωσε με δικές του ενέργειες. Η έκταση του φαινομένου αυτού είναι τεράστια, γεγονός που δείχνει την κοινωνική αποδοχή που έχουν τα μουσεία, αλλά και άλλων ειδών ιδρύματα. Αρκεί να σημειώσει κανείς ότι οι εκατοντάδες ξενώνες καρκινοπαθών (hospices) που λειτουργούν στη Βρετανία δουλεύουν στο μεγαλύτερο μέρος τους με το σύστημα αυτό, που έχει τουλάχιστον δυο βασικά πλεονεκτήματα: αφενός μειώνει την επιβάρυνση του κρατικού προϋπολογισμού, και αφετέρου κάνει τα πρόσωπα που εμπλέκονται σε κάθε ίδρυμα υπεύθυνα (με την καλύτερη δυνατή έννοια του όρου) για τη συνέχιση της ύπαρξης του ιδρύματός τους. Αυτό με τη σειρά του δημιουργεί την ανάγκη ευαισθητοποίησης της κοινότητας στην οποία ανήκει το ίδρυμα, ώστε να το αγκαλιάσει και να το στηρίξει με κάθε δυνατό τρόπο. Ότι το σύστημα αποδίδει, είναι περισσότερο από οφθαλμοφανές.
Με λίγη καλή θέληση, πολύ καλή διαχείριση, και με την τακτική της ‘πολιτικής αχρωματοψίας’ (ή ‘ακομματοψίας’, αν επιτρέπεται ο νεολογισμός), με ένα τέτοιο σύστημα πολλά ιδρύματα στη χώρα μας (από σχολεία μέχρι νοσοκομεία, και φυσικά και μουσεία) θα μπορούσαν να εξυγιανθούν οικονομικά, και να ‘δεθούν’ περισσότερο με τις κοινότητες που εξυπηρετούν, οι οποίες με τη σειρά τους θα τα έπαιρναν υπό την αιγίδα και την προστασία τους, σαν πραγματικά δική τους περιουσία και όχι σαν κάτι που ανήκει στο απρόσωπο κράτος, από το οποίο μόνο απαιτήσεις μπορούμε να έχουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου