Φάρμακα και γιατροί

Τέρμα τα ‘δωρεάν’ φάρμακα από τα φαρμακεία: θα τα πληρώνετε στο ακέραιο, κι έπειτα θα ζητάτε από το Ταμείο σας να σας επιστρέψει το κόστος της συνταγής. Όταν θα διαπιστώσετε (πολύ σύντομα, όπως υποπτεύομαι) ότι θα χρειαστούν πολλοί μήνες για να γίνει αυτό, η λογική ενέργεια θα είναι να ρωτήσετε τον γιατρό σας: ‘Χρειάζονται όλα αυτά που παίρνω κάθε μέρα;’. Καλό θα είναι να δείχνετε στο γιατρό και την απόδειξη πληρωμής: δεν ξέρουμε όλοι το κόστος όλων των φαρμάκων που αναγράφουμε. Εξάλλου είναι γνωστό ότι εμείς οι γιατροί εύκολα και συχνά αναγράφουμε φάρμακα, αλλά λιγότερο συχνά αναρωτιόμαστε αν ο ασθενής μας συνεχίζει να τα χρειάζεται.

Η επόμενη ερώτηση θα πρέπει να είναι πάλι προς τον γιατρό: ‘Υπάρχει τίποτε φθηνότερο που να κάνει την ίδια δουλειά;’. Εδώ τα πράγματα δυσκολεύουν: μπορώ να απαντήσω (περίπου σωστά) για τα φάρμακα και τις παθήσεις της ειδικότητός μου, αλλά τι μπορώ να πω για τα καρδιολογικά και άλλα σκευάσματα που ο/η ασθενής μου ζητάει να γράψω στο βιβλιάριο, ‘για να μη τρέχει σε δέκα γιατρούς’; Η σωστή απάντηση θα πρέπει να είναι η παραπομπή στον ειδικό συνάδελφο (έλα όμως που κι αυτή έχει κόστος).

Ίσως θα πρέπει να έχουν λόγο και οι υπεύθυνες επιστημονικές εταιρείες σε κάθε ειδικότητα. Δεν είναι άσχημη ιδέα να κυκλοφορούν κάθε τόσο πίνακες με συγκριτικές τιμές σκευασμάτων ώστε να έχουν γνώση οι γιατροί για το κόστος της θεραπείας που αναγράφουν. Και δεν είναι καθόλου κακή ιατρική να δανειστούμε την εμπειρία καταξιωμένων φορέων όπως το αγγλικό NICE (National Institute for Clinical Excellence, Εθνικό Ινστιτούτο Κλινικής Αριστείας), που αποφασίζουν υπεύθυνα αν κάποιες από τις προτεινόμενες νέες και πανάκριβες θεραπείες έχουν μόνον οριακή ή καμία κλινική χρησιμότητα και συνεπώς δεν πρέπει να εγκρίνονται ως ‘θεραπείες ρουτίνας’. Η εποχή των παχειών αγελάδων στην ιατρική έχει περάσει, και το κόστος των υπηρεσιών υγείας θα πρέπει να απασχολήσει περισσότερο εμάς τους γιατρούς, πριν γίνουμε οι ίδιοι ασθενείς και το δοκιμάσουμε στην τσέπη μας.