Επώνυμοι κροκόδειλοι

Είναι πίκρα να βλέπεις μια μεγάλη αθλήτρια όπως η Φανή Χαλκιά να ακολουθεί—δικαίως ή αδίκως, ας κρατήσουμε και μια επιφύλαξη—το δρόμο της Μάριον Τζόουνς και άλλων πολλών, παλαιοτέρων και πιο προσφάτων, από το βάθρο του μεταλλίου στο ‘υπόβαθρο’ της φαρμακευτικής ενίσχυσης. Σχεδόν σε κάνει να πιστεύεις ότι τίποτε δεν είναι ό,τι φαίνεται, και πώς ό,τι λάμπει δεν είναι αναγκαστικά από ευγενές μέταλλο. Εξαιρείται προς το παρόν (διότι δεν το ‘πιάνει’ η WADA) το νεοφανές στοιχείο Phelpsion, που έχει τη μοναδική στη φύση ιδιότητα να μετατρέπει 12.000 θερμίδες τη μέρα σε χρυσό.

Από την άλλη μεριά όμως σου γυρίζει το στομάχι ανάποδα να ακούς δηλώσεις του τύπου ‘Καλύτερα να αυτοκτονούσε παρά να σκότωνε τον ελληνικό αθλητισμό’, από ανθρώπους που, υποτίθεται, ξέρουν καλύτερα ότι αν ένας αθλητής ντοπάρεται, σχεδόν ποτέ δεν το κάνει από δική του πρωτοβουλία, αλλά με εισηγήσεις, υποδείξεις, βοήθεια και συνενοχή άλλων. Βέβαια, όσο μας φέρνει μετάλλια, κρατούμε το στόμα μας κλειστό και καρπωνόμαστε τη δόξα, μόλις όμως κάτι πάει στραβά, όχι μόνο δεν χύνουμε έστω και τα παραδοσιακά ‘κροκοδείλια’ δάκρυα, αλλά ανοίγουμε το στόμα μας σαν γνήσιοι κροκόδειλοι, επώνυμοι, με φίρμα όχι Lacoste, αλλά Minos. Και όποιον πάρει ο... Μινώταυρος.