Κρίση συνειδήσεως

Ακόμη και στην καλύτερη περίπτωση, όπου οι εχθροπραξίες στον Καύκασο πράγματι θα σταματήσουν εδώ (όπως προβλέπει το νωπό ειρηνευτικό σχέδιο) και δεν θα έχουν συνέχεια, το κακό έχει γίνει. Χιλιάδες ανθρώπινες τραγωδίες, η καθεμιά με τη δική της απόχρωση και παραλλαγή, μεγάλες ή και μικρότερες, χιλιάδες μάτια και μυαλά και καρδιές με τον πόνο ανάγλυφο πάνω τους και μέσα τους. Και με το μόνιμα αναπάντητο ερωτηματικό: αυτοί που καταστρώνουν στρατηγικά σχέδια, που δίνουν διαταγές, που εξαπολύουν βόμβες και πυραύλους, σε όποια χώρα ή επαρχία ή σημαία κι αν ανήκουν, δεν γεννήθηκαν από πατέρα και μάνα; Δεν έχουν παιδιά, αδέλφια, εγγόνια; Δεν έχουν σπίτια, αυλές, κτήματα, υπάρχοντα, περιουσίες, μικρές ή μεγάλες; Δεν έχουν δοκιμάσει, κατά περίπτωση, τον φόβο ενός σεισμού, μιας πλημμύρας, ενός προηγούμενου πολέμου, μιας τρομοκρατικής επίθεσης; Επιτέλους, δεν βλέπουν στις τηλεοράσεις τους τι γίνεται αλλού σε ανάλογες περιπτώσεις; Μπορούν, έπειτα απ’ όλα αυτά, να τρώνε και να κοιμούνται με ήσυχη τη συνείδηση, ίσως κάνοντας και μια ευχαριστήρια προσευχή στη ‘Δύναμη’ που πιστεύουν (βλ. Star Wars) διότι όλα πήγαν καλά στο δικό τους βασίλειο και διότι οι ίδιοι έκαναν την καλή πράξη της ημέρας, με το ν’ ανάψουν άλλο ένα βαρέλι μπαρούτι στον κατώδυνο κόσμο που τόσο ανάξια διαχειρίζονται;