‘Γιατρέ, αν ήξερα ότι είσαι εδώ θα σου έφερνα λίγες ντομάτες από το μπαχτσέ μας, μερικά αυγουλάκια…’ Αυτή ήταν η απάντηση της Φανής στον πόνο που της προκάλεσα με δυο απανωτές παρακεντήσεις, για να απελευθερώσω την ταλαίπωρη αναπνοή της για μερικές μέρες ακόμη. Η Φανή θεωρητικά δεν έπρεπε να ζει: η Φανή θα έπρεπε να συνομιλεί με τους αγγέλους εδώ και πολύ καιρό, κατά τις προβλέψεις ημών των ‘ειδικών’ (βλ. Η Φανή που φεύγει, Απρίλιος 2008). Η Φανή συνεχίζει να μας πονάει με τον πόνο της, να μας φέρνει δάκρυα στα μάτια με τα λόγια της, να μας παρηγορεί με το χαμόγελό της όταν μπορεί. Η Φανή εξακολουθεί να μας διδάσκει με την ανθρώπινη παρουσία της, τόσο αξιοπρεπή μέσα στην ‘αναξιοπρεπή’, με τα κοσμικά μας κριτήρια, κατάστασή της. ‘Ως χαρίεν άνθρωπος…’
Συγκινεί η ευγένεια με την οποία ακουμπάς στον πόνο του άλλου, και μάλιστα του ασθενούς σου. Τέτοια ανθρώπινη συμπεριφορά σπανίζει σήμερα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι ντομάτες και τα αυγουλάκια, σημαίνουν δώρα καρδιάς και εμπιστοσύνης που κάνουμε μόνο στους δικούς μας ανθρώπους.Χωρίς ανθρώπινη εμπιστοσύνη δεν δομείται σχέση ιατρού ασθενούς τουλάχιστον επιτυχούς εκβασης.Αλλά και στην ατυχή έκβαση η σχέση εμπιστοσύνης και ανεκτής αληθείας λύνει προβλήματα.
ΑπάντησηΔιαγραφή