Η ιδέα να πάμε σήμερα στις Σέρρες με αφορμή την Διημερίδα Πνευμονολογίας οδήγησε σε μια εμπειρία πολύπλευρη. Ο καιρός μας φιλοδώρησε με μπόρες καταιγιστικές, τύπου Birmingham. Αρκετό ως πολύ πράσινο, αλλά και θερισμένα σταροχώραφα. Σύντομη επίσκεψη στο αμφιθέατρο του ΤΕΙ (η σήμανση για να το βρεις παίρνει βραβείο…) και όρθιο γεύμα υπό βροχή και τέντα (αυτό κι αν ήταν τυπικό βρετανικό καλοκαίρι). Στη συνέχεια ανηφορίσαμε προς τη Μονή του Τιμίου Προδρόμου, όπου συναντήσαμε αρκετές γνωστές φυσιογνωμίες, ξεναγηθήκαμε στο πολύ ωραίο μουσείο (πρώην ελαιοτριβείο), κεραστήκαμε, και παρακολουθήσαμε τον Εσπερινό. Αναχωρήσαμε δι’ άλλης οδού, με απρόσμενο αποτέλεσμα να μας συνοδεύσει ένα μεγαλόπρεπο διπλό ουράνιο τόξο από Σέρρες μέχρι Νιγρίτα. Μετά από αρκετή περιπλάνηση, κάποια στιγμή βγήκαμε στην Αμφίπολη, και πήραμε το δρόμο για Ασπροβάλτα, όπου και ανανεώσαμε τα… βιολογικά μας καύσιμα. Από εκεί δρόμος-καρφί (Ε90) μέχρι τη Θεσσαλονίκη, με τον ορίζοντα γεμάτο αστραπές και κεραυνούς ποικίλων χρωμάτων. Κάπου στο Δερβένι μας έπιασε πάλι ο κατακλυσμός—όχι αστεία πράγματα. Με τριπλοπλυμένο το αυτοκίνητο μετά από 300 km στη βροχή καταλήξαμε στο σπίτι, σώοι, ικανοποιημένοι, και ευγνώμονες. Δόξα τω Θεώ.
Κυριακή 8 Ιουνίου 2008
Μικρές χαρές
Η ιδέα να πάμε σήμερα στις Σέρρες με αφορμή την Διημερίδα Πνευμονολογίας οδήγησε σε μια εμπειρία πολύπλευρη. Ο καιρός μας φιλοδώρησε με μπόρες καταιγιστικές, τύπου Birmingham. Αρκετό ως πολύ πράσινο, αλλά και θερισμένα σταροχώραφα. Σύντομη επίσκεψη στο αμφιθέατρο του ΤΕΙ (η σήμανση για να το βρεις παίρνει βραβείο…) και όρθιο γεύμα υπό βροχή και τέντα (αυτό κι αν ήταν τυπικό βρετανικό καλοκαίρι). Στη συνέχεια ανηφορίσαμε προς τη Μονή του Τιμίου Προδρόμου, όπου συναντήσαμε αρκετές γνωστές φυσιογνωμίες, ξεναγηθήκαμε στο πολύ ωραίο μουσείο (πρώην ελαιοτριβείο), κεραστήκαμε, και παρακολουθήσαμε τον Εσπερινό. Αναχωρήσαμε δι’ άλλης οδού, με απρόσμενο αποτέλεσμα να μας συνοδεύσει ένα μεγαλόπρεπο διπλό ουράνιο τόξο από Σέρρες μέχρι Νιγρίτα. Μετά από αρκετή περιπλάνηση, κάποια στιγμή βγήκαμε στην Αμφίπολη, και πήραμε το δρόμο για Ασπροβάλτα, όπου και ανανεώσαμε τα… βιολογικά μας καύσιμα. Από εκεί δρόμος-καρφί (Ε90) μέχρι τη Θεσσαλονίκη, με τον ορίζοντα γεμάτο αστραπές και κεραυνούς ποικίλων χρωμάτων. Κάπου στο Δερβένι μας έπιασε πάλι ο κατακλυσμός—όχι αστεία πράγματα. Με τριπλοπλυμένο το αυτοκίνητο μετά από 300 km στη βροχή καταλήξαμε στο σπίτι, σώοι, ικανοποιημένοι, και ευγνώμονες. Δόξα τω Θεώ.
Ωραία η περιγραφή σου Αντώνη. Σου αναφέρω και το παρακάτω (σχετικό με τη διακονία σου): Όταν ο Μ. Αλέξανδρος ανάρρωσε κάποτε από ασθένεια αρκετών ημερών, δήλωσε ότι, δεν ήταν κακό πράγμα η αρρώστια γιατί του θύμισε να μην έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του, μιας και είναι θνητός.
ΑπάντησηΔιαγραφή