Το όνομα δεν μου έλεγε τίποτε. Το πρόσωπο το θυμήθηκα από εξώφυλλα τηλεοπτικών και άλλων ‘κοινωνικών’ περιοδικών (δεν βλέπω ελληνικά σήριαλ). Σιγά-σιγά άκουσα και τις λεπτομέρειες, για αλκοόλ, άσπρες σκόνες, ραντεβού με αγνώστους και άλλα φαινόμενα που παραπέμπουν σε μη κανονικό τρόπο ζωής, ακόμη και σε παραβατικές πράξεις. Μέχρι και συσχετίσεις με άλλους ανθρώπους ‘της τέχνης’ που βρήκαν παρόμοιο τραγικό τέλος διάβασα σε επιφυλλίδες εφημερίδων. Πολλά τα σχόλια για το ‘γοητευτικό’ πρόσωπο που τραβούσε, λέει, τις γυναίκες. Ακόμη και ο θάνατος έγινε μέρος της ‘μυθολογίας’ του προσώπου, λες και η τραγωδία αυτόματα εξαλείφει και δικαιώνει κάθε προηγούμενη παράβαση, παρακοή και παρατράγουδο. Κανένα σχόλιο για το ότι όλα αυτά αποτελούν στην καλύτερη περίπτωση παράδειγμα προς αποφυγήν και στη χειρότερη ‘εοικότα όλεθρον’ (όπως έγραφε ο Όμηρος για τον Αίγισθο, και για κάθε ‘άλλον ότις τοιαύτα γε ρέζοι’). Οπωσδήποτε ανθρωπίνως λυπάται κανείς, αλλά ας θυμόμαστε και τον σοφό Σόλωνα, που προέτρεπε τον Κροίσο και όλους μας: ‘μηδένα προ του τέλους μακάριζε’.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου