Απορία εποχούμενου σκύλου

Ο σκύλος έχει κολλημένο το μουσούδι του στο πίσω τζάμι του αυτοκινήτου που τον μεταφέρει και κοιτάζει γεμάτος απορία το πλήθος των οχημάτων που προσπαθούν να προχωρήσουν στον συνωστισμένο Περιφερειακό. Πού πάνε όλοι αυτοί οι οδηγοί; Και πώς γίνεται με την πρώτη υποψία συννεφιάς ή με κάποιες ψιχάλες στον αέρα να αυξάνεται ο αριθμός των αυτοκινήτων στους δρόμους; Πρωί-πρωί σήμερα η ουρά που ‘περίμενε’ στην ανατολική είσοδο της πόλης ήταν διπλάσια σε μήκος από το συνηθισμένο. Λες και κάποιοι βλέπουν τον καιρό και αποφασίζουν να βγάλουν τα οχήματα για πλύσιμο (‘Κουράγιο, θα βρέξει!). Ή πολλές κυρίες (ίσως και κύριοι) αποφασίζουν ότι δεν μπορούν να βρέξουν τα μαλλιά ή να λασπώσουν τα παπούτσια τους, και πού να κουβαλάνε ομπρέλα; Κατά τα άλλα, ούτε η τιμή του πετρελαίου, ούτε οι πρόσθετοι ρύποι στην ατμόσφαιρα, ούτε ο γενικός χαμός στο μποτιλιάρισμα φαίνεται να τους πτοούν. ‘Πάνε ή δεν πάνε γυρεύοντας;’ αναρωτιέται ο σκύλος και ρίχνει ένα γάβγισμα προς τον οδηγό που τον μεταφέρει, αλλά εκείνος προτιμά να τον αγνοήσει. ‘Δεν καταλαβαίνει ότι προτιμώ να τρέχω με τα πόδια μου;’ ξανασκέφτεται ο σκύλος, και συνεχίζει τον μονότονο ρεμβασμό του μέσα από το βρεγμένο πίσω τζάμι του ακινητοποιημένου αυτοκινήτου.

(Σημείωση: Κάποτε μου έλεγε ένας σεβάσμιος Άγγλος μοναχός που είχε ζήσει χρόνια στην Ελλάδα και μιλάει πολύ καλά τη γλώσσα μας: ‘Εσείς στην Ελλάδα είστε περίεργοι: λέτε ότι έχει πολλή κίνηση όταν στο δρόμο δεν κινείται τίποτε!’ Κάτι ήξερε).