‘… δέξαι μου τας πηγάς των δακρύων, ο νεφέλαις διεξάγων της θαλάσσης το ύδωρ. Κάμφθητί μοι προς τους στεναγμούς της καρδίας, ο κλίνας τους ουρανούς τη αφάτω σου κενώσει. Καταφιλήσω τους αχράντους σου πόδας, αποσμήξω τούτους δε πάλιν τοις της κεφαλής μου βοστρύχοις, ων εν τω Παραδείσω Εύα το δειλινόν κρότον τοις ωσίν ηχηθείσα τω φόβω εκρύβη. Αμαρτιών μου τα πλήθη και κριμάτων σου αβύσσους τις εξιχνιάσει, ψυχοσώστα Σωτήρ μου; Μη με την σην δούλην παρίδης ο αμέτρητον έχων το έλεος’.
[Το χειρόγραφο είναι από την ‘Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα’ του διδάξαντός με πατρός Κωνσταντίνου Παπαγιάννη. Παρατίθεται ως μικρό αντίδωρο για τα πολλά δώρα του].
Έξοχο!
ΑπάντησηΔιαγραφή