Θαύμα

Όταν διαβάζουμε ανάλογες διηγήσεις σε βιβλία με θαύματα διαφόρων αγίων ή προσκυνημάτων στην Ελλάδα, πολλοί από μας υποθέτω ότι διατηρούμε μια μικρή ή μεγαλύτερη επιφύλαξη μέσα μας. Είναι δυνατόν να χάθηκε ο όγκος; Κάποιο λάθος έγινε αρχικά. Ας είναι, αφού το αποτέλεσμα ήταν θετικό για τον άνθρωπο, ας το πιστεύει και για θαύμα. Όταν όμως βρίσκεσαι αντιμέτωπος με το γεγονός, όταν έχεις φωτογραφίσει τον μεγάλο και ενοχλητικό πολύποδα του οισοφάγου, τον έχεις δει ενδοσκοπικά και με όλες τις ακτινολογικές μεθόδους, του έχεις πάρει βιοψία, και μια εβδομάδα αργότερα ψάχνεις (μαζί με άλλους τρεις συναδέλφους, επί μία ώρα) να τον βρεις για να τον αφαιρέσεις κι αυτός δεν υπάρχει; Ο ορθολογισμός σου προβάλλει εξηγήσεις του τύπου ‘Πήρε τόσες μέρες αντιβίωση και υποχώρησε η φλεγμονή’. Ωστόσο, σου έρχεται στο νου και η απλούστερη, και ίσως πιο προσγειωμένη, διαβεβαίωση της προηγούμενης ημέρας, από την άλλη πλευρά: ‘Να μου το θυμηθείς, αύριο δεν θα υπάρχει’. Μπορείς να το αντικρούσεις; Απλά κάνεις το σταυρό σου, και λες ‘Δόξα σοι ο Θεός’. Όπως έλεγε ο αείμνηστος φίλος καθηγητής της Θεολογικής Βασίλης Στογιάννος, σκοπός του θαύματος δεν είναι ο εντυπωσιασμός, αλλά η δοξολογική προσκύνηση του Θεού.