Το περί την ηλικίαν αδίκημα (6/1/2008)

Η πρόσφατη ‘κατάληψη’ της επικαιρότητας από την ‘34χρονη’ (το όνομα της οποίας ‘παίζει’ σε όλα τα έντυπα αλλά αποκρύπτεται αιδημόνως από τα ηλεκτρονικά μέσα επικοινωνίας) μου ξανάφερε στο νου κάτι που παρατήρησα εδώ και καιρό: ότι δηλ. η ηλικία τείνει να αποτελεί σχεδόν το μόνο στοιχείο περιγραφής ενός προσώπου, όχι μόνο για τα ‘Μέσα’ αλλά και στις καθημερινές συζητήσεις. Ακούμε π.χ. για ένα τροχαίο ότι σκοτώθηκε η 80χρονη που διέσχιζε το δρόμο ενώ τραυματίσθηκε ελαφρά ο 20χρονος οδηγός. Υποθετικό το παράδειγμα, αλλά δίνει μια ιδέα για το τι εννοώ. Αντί να λέμε ‘γυναίκα 80 ετών’ προτιμούμε μόνο τον ηλικιακό προσδιορισμό. Το ίδιο γίνεται και σε παρουσιάσεις ιατρικών περιστατικών ιδίως από νεότερους συναδέλφους (‘πρόκειται για 42χρονο με πυρετό και δύσπνοια…’). Δεν ξέρω αν κάπου εμπλέκεται η πανταχού παρούσα ‘Αρχή Προστασίας Δεδομένων’, αλλά με την τάση αυτή σε συνδυασμό με την αυξανόμενη επιδίωξη της ανωνυμίας δεν αποκλείεται να φτάσουμε να ακούμε εκφράσεις του τύπου ‘ο 52χρονος πρωθυπουργός της χώρας’ ή ‘ο 60άρης Γεν. Γραμματέας του ΟΗΕ’ (ελπίζω να μην τον αδικώ—δεν γνωρίζω την ηλικία του). Την αρχή βέβαια έκανε ο Ζαμπέτας με τον ‘πενηντάρη’ που κολακευτικά αναγόρευσε σε ‘νέο της εποχής’, αλλά πόσοι συνάδελφοι και μη θα ήθελαν να ακούνε τους άλλους να λένε ‘ο πενηντάρης γιατρός μου’ ή ‘η σαραντάρα συμβολαιογράφος μου’;