Οι καλύτεροι του κόσμου; (15/11/2007)

Ότι στην Ελλάδα ρέπουμε συλλογικά στην υπερβολή είναι γνωστό. Εκδήλωση του φαινομένου αυτού είναι η γνωστή ‘καραμέλα’ που ακούμε κάθε φορά που γίνεται κάποιο σκάνδαλο στον ιατρικό χώρο, ότι ‘Στην Ελλάδα έχουμε τους καλύτερους γιατρούς του κόσμου’ (ή άλλες συνώνυμες εκφράσεις). Να πούμε ότι έχουμε πολύ καλούς (και πολλούς καλούς) γιατρούς το δέχομαι, και έτσι είναι. Ωστόσο, μη έχοντας ούτε την εμπειρία ούτε τα κριτήρια για να συγκρίνουμε τους ‘εδώ’ με όλους τους άλλους, ας αποφεύγουμε να αυτοαναγορευόμαστε σε ‘καλύτερους του κόσμου’ διότι οι διαψεύσεις μπορεί να είναι πολύ οδυνηρές.
Με αφορμή την είδηση ότι καρδιοχειρουργός χρησιμοποιούσε πλαστά πιστοποιητικά, ας σημειώσουμε ότι αν άλλα συστήματα υγείας (όπως το Αγγλικό) απολαμβάνουν κάποιας φήμης, είναι και για τον λόγο ότι διαθέτουν μηχανισμούς ελέγχου του επιστημονικού προσωπικού και της επάρκειάς του. Έτσι π.χ. τα ποσοστά θνητότητας αναδεικνύουν διαφορές ανάμεσα σε νοσοκομεία και κλινικές για τις ίδιες κατηγορίες νόσων ή επεμβάσεων, που αν ξεφεύγουν από τα αποδεκτά όρια του στατιστικού λάθους γίνονται αντικείμενο έρευνας ως προς τα αίτιά τους (όπως έγινε με το Bristol Heart Centre πριν μερικά χρόνια). Εκεί που διαπιστώνεται υπαιτιότητα προσώπων, οι συνέπειες μπορεί να κυμαίνονται από την αναγκαστική επανεκπαίδευση (ακόμη και διευθυντών) αν πρόκειται για θέμα τεχνικής ανεπάρκειας μέχρι την απόλυση και ανάκληση της άδειας άσκησης του ιατρικού επαγγέλματος αν υπάρχει δόλος ή κερδοσκοπία (προ ετών στην Αγγλία διαγράφηκαν δυο διευθυντές χειρουργοί που πήραν χρήματα για υπέρβαση λίστας αναμονής για επέμβαση). Η αποφυγή της συγκάλυψης και ατιμωρησίας και το γεγονός ότι στα θεσμικά όργανα κρίσης των περιπτώσεων αυτών συμμετέχουν τόσο γιατροί όσο και μη γιατροί κάνει τις διαδικασίες αδιάβλητες και εξασφαλίζει την εμπιστοσύνη του κοινού περισσότερο από τις μεγαλόστομες διακηρύξεις με τις οποίες συνήθως ‘ευλογούμε τα γένια μας’.