Αριστείον ανδρείας (7/10/2007)

Ο κυρ Βασίλης είναι απόμαχος πυροσβέστης. Σε μεγάλη ηλικία, με βαριά αναπνευστική νόσο, με καλεί κάθε τόσο στο σπίτι για να του γράφω τα φάρμακα, μερεμέτια για τη μόνιμη δύσπνοιά του. Την τελευταία φορά με δέχτηκε για πρώτη φορά στην κρεβατοκάμαρα αντί για το σαλόνι. Πρόσεξα στον τοίχο πάνω από την οικογενειακή κλίνη (μοναχική, μετά τον πρόσφατο θάνατο της συζύγου του) ένα κορνιζωμένο ‘Αριστείον’ της Ακαδημίας Αθηνών. Πριν τριάντα τόσα χρόνια, λέει το αρχαιοπρεπές επιγραμματικό κείμενο, διέσωσε κάποιον εγκλωβισμένο σε φλεγόμενο κτίριο. Αμέσως η κορνίζα εκείνη έγινε ένα μικρό παράθυρο στην ιστορία του αρρώστου μου. Η κώφωσή του δεν μου επέτρεψε να μάθω λεπτομέρειες, αλλά με τη φαντασία μου τον είδα πάνω στην εκτέλεση του καθήκοντος, έναν ήρωα που ξέφυγε από τα όρια της καθημερινότητας. Μια εικόνα που το γηρασμένο, δυσπνοϊκό, τρεμάμενο παρουσιαστικό του δεν θα μου έφερνε ποτέ στο νου, που είναι εθισμένος σε ‘ήρωες’ χολυγουντιανού τύπου. Ίσως πρέπει να αναζητούμε σε κάθε άρρωστό μας εκείνο τον μοναδικό φεγγίτη που θα μας αποκαλύπτει το πραγματικό τους κόσμο. Θα τους σεβόμαστε και θα τους προσέχουμε λίγο περισσότερο.