Αντιγράφω την είδηση όπως με συντομία την εκθέτει ο Σ. Μουμτζής στην Καθημερινή. «Στο κολυμβητήριο της Χίου, το προηγούμενο Σαββατοκύριακο, γονείς προπηλάκισαν 13χρονα παιδιά που αγωνίζονταν στις ομάδες πόλο των Χανίων και του Παναθηναϊκού. Εκριναν ότι με αυτόν τον τρόπο υποστήριζαν τα παιδιά τους τα οποία έπαιζαν στην τοπική ομάδα. Ο προπηλακισμός δεν ήταν μόνον φραστικός, συνοδευόταν και από τις γνωστές χειρονομίες των γηπέδων. Ολα αυτά από γονείς προς παιδιά, παρουσία των γονέων των παιδιών που δέχονταν τους προπηλακισμούς. Και σαν να μην έφτανε αυτό, ο γραμματέας του Δήμου Χίου, συμπεριφερόμενος σαν χούλιγκαν, εξύβρισε με χυδαιότητα τους 13χρονους πολίστες του Παναθηναϊκού με σχόλιά του στο Διαδίκτυο».
Με άλλα λόγια, έμπρακτη γονική αγωγή καλής συμπεριφοράς, φιλάθλου πνεύματος και όλων των συναφών αρετών που χρειάζονται οι έφηβοι για να διαπρέψουν αύριο στον χώρο της αθλητικής βίας. Είχα διαβάσει παλιότερα ότι ανάλογα επεισόδια συμβαίνουν σε αγώνες σχολικών ομάδων στις ΗΠΑ και αλλού. Να που δεν έχουμε να ζηλέψουμε τίποτε και στον τομέα αυτό. Το επεισόδιο μου θύμισε το παρακάτω ανέκδοτο, που δυστυχώς εκφράζει μια θλιβερή πραγματικότητα.
Σ’ έναν ποδοσφαιρικό αγώνα μεταξύ 7χρονων μαθητών, κάποια στιγμή ο διαιτητής παίρνει έναν από τους μικρούς παίκτες παράμερα και τον ρωτάει: «Ξέρεις τι σημαίνει συνεργασία; Τι είναι ομαδικό παιχνίδι;». Ο μικρός απαντά καταφατικά. «Καταλαβαίνεις ότι σημασία δεν έχει ποιος χάνει ή ποιος κερδίζει, αλλά το πώς παίζει η ομάδα σαν σύνολο;» Το μικρό αγόρι και πάλι συμφωνεί. «Λοιπόν», συνεχίζει ο διαιτητής, «είμαι σίγουρος ότι ξέρεις πως όταν σφυρίζω πέναλτι, δεν πρέπει να διαφωνείς, να με βρίζεις, να μου επιτίθεσαι ή να με αποκαλείς στραβάδι. Τα καταλαβαίνεις όλα αυτά;» Και πάλι ο μικρός παίκτης γνέφει καταφατικά. «Ωραία», λέει ο διαιτητής, «τώρα πήγαινε και εξήγησέ τα όλα αυτά και στη μητέρα σου».
