Δογματικά

Πριν μερικές μέρες το Βατικανό πρότεινε να φιλοξενήσει αντιπροσωπείες της Ρωσίας και της Ουκρανίας σε μια συνάντηση για την επιδίωξη κάποιας διεξόδου στον μεταξύ τους πόλεμο. Σήμερα άκουσα ότι ο υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας απέρριψε την πρόταση λέγοντας ότι «δεν μια είναι κομψή λύση» δυο Ορθόδοξες χώρες να συναντηθούν στην έδρα του Καθολικισμού για τον σκοπό αυτό. Προφανώς είναι πολύ πιο κομψό για τις δυο Ορθόδοξες χώρες να αλληλοσκοτώνονται εδώ και τρία χρόνια και πλέον. Αυτά γίνονται όταν ακόμη και οι θρησκείες ‘εργαλειοποιούνται’ (κατά την έκφραση του συρμού) για να εξυπηρετούν πολιτικά ή στρατηγικά συμφέροντα. Με κάτι τέτοιες… δογματικές αβρότητες «τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ βλασφημεῖται ἐν τοῖς ἔθνεσι» [Ρωμ. 2:24].

Γεροντικά

Με αφορμή μια πρόσφατη επιστολή μου στην Καθημερινή, ακολούθησε σχετική αλληλογραφία μέσω των στηλών της εφημερίδας, το τελευταίο ‘επεισόδιο’ της οποίας δημοσιεύεται σήμερα. Απ’ αυτό ξεχωρίζω την ακόλουθη φράση: “Διαβάζοντας και την επιστολή (φ. 16/5/2025) του τακτικού επιστολογράφου κ. Ματθαίου Δημητρίου που αναφέρεται και στις επιστολές των κ.κ. Τόλη και Παπαγιάννη, επίσης μελών του κλαμπ των «γερόντων» της «Καθημερινής», στο οποίο έχω την τιμή να ανήκω και εγώ…”. Ομολογώ ότι τον τίτλο του ‘γέροντα’ δεν τον είχα ακούσει μέχρι τώρα, αν και πλησιάζω το χρονικό ορόσημο που θέτει ο 89^ος Ψαλμός («αἱ ἡμέραι τῶν ἐτῶν ἡμῶν ἐν αὐτοῖς ἑβδομήκοντα ἔτη»). Έχω την απορία πώς μάντεψε την ηλικία μου ο γράφων – ίσως από τον τρόπο του γραψίματος και από κάποιες παλαιότερες αναφορές μου σε παρελθούσες εποχές και συνήθειες. Κακά τα ψέματα, δεν μπορεί κανείς να κρυφτεί εύκολα, ιδίως από τους ομηλίκους του. Συνεπώς, αν τυχόν μέχρι τώρα «ὡς νήπιος ἐλάλουν, ὡς νήπιος ἐφρόνουν, ὡς νήπιος ἐλογιζόμην», τώρα που «γέγονα ἀνήρ» (και μάλιστα της τρίτης ηλικίας) θα πρέπει να «καταργήσω τὰ τοῦ νηπίου» [Α΄ Κορ. 13:11]. Παρακαλώ τους αναγνώστες να το εύχονται, και να με ανακαλούν στην τάξη αν το ξεχνάω.

Υποκρισία

Τι παιχνίδια παίζει η ζωή… Τις τελευταίες μέρες πληροφορηθήκαμε ότι βρέθηκε ένα νεκρό έμβρυο πίσω από μια καντίνα. Εντοπίσθηκε η μητέρα και διαπιστώθηκε ότι είχε αποβάλει (προφανώς αυτόματα, αφού διασκέδαζε σε κέντρο με τον σύζυγό της) στον τέταρτο μήνα της κύησης. Η όλη διαδικασία έγινε με εισαγγελική εντολή και περιλάμβανε ιατροδικαστική εξέταση της μητέρας και προανάκριση από το Τμήμα Δίωξης και Εξιχνίασης Εγκλημάτων. Όλα αυτά για μια αυτόματη αποβολή από ‘φυσικά’ αίτια, δηλαδή χωρίς σκόπιμη πρόκληση.

     Κατ’ αναλογίαν με τα παραπάνω, τι θα έπρεπε να γίνεται σε κάθε προκλητή αποβολή, άλλως έκτρωση ή άμβλωση; Πόσες εισαγγελικές εντολές θα έπρεπε να εκδίδονται κάθε μέρα, πόσες προανακρίσεις και πόσες ιατροδικαστικές εξετάσεις να γίνονται; Φαντάζεται κανείς τον φόρτο εργασίας και το κόστος για τις αρμόδιες υπηρεσίες; Πιο εύκολο και βολικό είναι να επικαλούμαστε το ‘δικαίωμα στην επιλογή’ για το μεγάλο σύνολο και να εφαρμόζουμε σχολαστικά τις νομικές και ιατροδικαστικές διαδικασίες σε μεμονωμένες περιπτώσεις, ικανοποιώντας έτσι την προοδευτική μερίδα της κοινωνίας αλλά και την ηθική μας συνείδηση, πεπεισμένοι ότι κάναμε το καθήκον μας. Προφανώς ισχύει κι εδώ ο λόγος του Χριστού για το ‘κάρφος’ στο μάτι του άλλου και την ‘δοκό’ στο δικό μας. Όπως συνήθως λέμε, ασχολούμαστε με ένα δένδρο και παραβλέπουμε συνειδητά το δάσος. Είναι ή δεν είναι δικαιολογημένος το τίτλος του σημειώματος;