Ρεαλισμός

 Αυτές τις μέρες τελείωσα το βιβλίο του Α. Παπαχελά ‘Ένα σκοτεινό δωμάτιο 1967-1974’, που αναφέρεται στα γεγονότα που οδήγησαν στο πραξικόπημα της χούντας κατά του Μακαρίου και την εισβολή του ‘Αττίλα’ στην Κύπρο τον Ιούλιο του 1974. Δίνει πολλά στοιχεία για τους ποικίλους ρόλους που διαδραμάτισαν οι διάφοροι εγχώριοι και ξένοι πρωταγωνιστές, τόσο στο προσκήνιο όσο και στο παρασκήνιο, εγείροντας συγχρόνως και ερωτηματικά για τον βαθμό υπαιτιότητας του καθενός στην εξέλιξη της ιστορίας. Ωστόσο αφήνει την αδιαμφισβήτητη εντύπωση ότι υπήρξε αμερικανική παρεμπόδιση της Ελλάδας να αντιδράσει στην εισβολή, ενώ δεν έγινε καμία προσπάθεια αντίστοιχης παρεμπόδισης της ίδιας της εισβολής. Το κύριο κριτήριο των αποφάσεων από πλευράς ΗΠΑ ήταν να μην προκληθεί ελληνοτουρκικός πόλεμος από τη μία και να μη στραφεί πεισματικά η Τουρκία προς την πλευρά της τότε Σοβιετίας από την άλλη. Το τίμημα ήταν να της επιτρέψουν να κρατήσει όσο μέρος της Κύπρου μπορέσει να καταλάβει. Τόσο απλά, τόσο κυνικά.

     Θα έλεγε βέβαια κάποιος ότι το να οδηγηθούμε σε ελληνοτουρκικό πόλεμο υπό μία χουντική ηγεσία που τελούσε πλέον υπό κατάρρευση δεν θα ήταν το καλύτερο δυνατό σενάριο, με καμία εγγύηση για αίσιο τελικό αποτέλεσμα. Δυστυχώς όμως το παραπάνω συμπέρασμα εξακολουθεί να φαίνεται ολοκάθαρα και στις μέρες μας: οι ανατολίτες ‘σύμμαχοί’ μας έχουν το ελεύθερο και την ανοχή των ‘μεγάλων’ να παραβιάζουν κατάφωρα διεθνές δίκαιο και κανόνες καλής γειτονίας και να κλιμακώνουν το νταηλίκι τους, πατώντας ταυτόχρονα και στις δυο μεριές του φράχτη, εκβιάζοντας και απειλώντας να αποσταθεροποιήσουν όλη την περιοχή αν δεν γίνει το δικό τους. Και η βορειοατλαντική συμμαχία, αντί να τραβήξει το αυτί του σουλτάνου και να του κόψει τον βήχα, του κάνει τεμενάδες και του δίνει ανταλλάγματα για να μην… αγριέψει και ξεφύγει απ’ το μαντρί. Τι είδους υποστήριξη να περιμένει κανείς από τέτοιους ‘συμμάχους’ σε μια (Θεός φυλάξοι!) κρίση στο Αιγαίο;  

Δαιμονισμός

Στην ευαγγελική διήγηση για τον δαιμονισμένο νέο που έφερε ο πατέρας του στον Κύριο διαβάζουμε ότι το δαιμόνιο «πολλάκις αὐτὸν καὶ εἰς πῦρ ἔβαλε καὶ εἰς ὕδατα, ἵνα ἀπολέσῃ αὐτόν» [Μαρκ. 9:22], τον οδηγούσε δηλ. σε αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές, ενώ ο άλλος δαιμονιζόμενος στη χώρα των Γαδαρηνών «ἦν κράζων καὶ κατακόπτων ἑαυτὸν λίθοις» [Μαρκ. 5:5].

     Γιατί τα θυμόμαστε αυτά; Πρόσφατα διαβάσαμε για μικρό παιδί στην Αμερική που αυτοαπαγχονίσθηκε προσπαθώντας να εφαρμόσει αυτά που ζητούσε το διαβόητο διαδικτυακό ‘παιχνίδι’ ‘Blackout Challenge’. Εξάλλου ακούσαμε σε πρωινή τηλεοπτική εκπομπή οδηγό ταξί να περιγράφει πώς του έτυχε έφηβοι να πετάγονται στον δρόμο μπροστά από τα αυτοκίνητα, ενώ κάποιος άλλος τους βιντεοσκοπούσε, για να ανεβάσουν στη συνέχεια τον ‘άθλο’ τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Συνδυάζοντας τα παραπάνω, θα έχουμε άδικο να σκεφθούμε ότι τέτοια περιστατικά αποτελούν καταφανείς εκδηλώσεις δαιμονισμού;

 

Πανουργίες

Με μια καλογραμμένη επιστολή της στην χθεσινή Καθημερινή μια φιλόλογος καθηγήτρια αναδεικνύει ένα ακόμη πρόβλημα της παιδείας μας. Συγκεκριμένα, επισημαίνει ότι πριν από τις προαγωγικές και τις πανελλαδικές εξετάσεις αυξάνονται σημαντικά τα πιστοποιητικά ‘φυσικώς αδυνάτων μαθητών’ που δεν μπορούν να εξετασθούν γραπτώς λόγω δυσγραφίας κτλ. Υπάρχουν βέβαια μαθητές που έχουν από την αρχή της σχολικής τους ζωής γνωστό πρόβλημα, αλλά για άλλους ξαφνικά στο τέλος της Γ’ Λυκείου ανακαλύπτεται η αδυναμία τους; (το ερώτημα είναι της επιστολογράφου).

     Πριν μερικές δεκαετίες γινόταν συζήτηση για τα πιστοποιητικά ανίατης νόσου, βάσει των οποίων διεκπεραιώνονταν αθρόες μεταγραφές φοιτητών από το εξωτερικό. Ω του θαύματος, τα ανίατα νοσήματα (οποιασδήποτε φύσεως και αιτίας) αυτόματα εξαφανίζονταν μόλις ο ασθενής έπαιρνε την πολυπόθητη μεταγραφή (προφανώς η χώρα μας είναι η αυλή των θαυμάτων…). Τώρα λοιπόν μαθαίνουμε ότι με ένα πιστοποιητικό μπορείς να απαλλάσσεσαι από τις γραπτές εξετάσεις για την ανώτατη εκπαίδευση. Και άσε τους άλλους να παιδεύονται με γράψε-σβήσε.

     Η απαλλαγή ‘με ένα χαρτί’ (όπως και η κατάργηση υποχρεώσεων ‘με ένα νόμο και ένα άρθρο’) απλώς διδάσκει και εξοικειώνει τους νεαρούς Έλληνες πολίτες με την παρανομία, εξ απαλών ονύχων. Κάτι σαν την ψευδή αιτιολόγηση απουσιών, τη νομιμοποίηση αυθαιρέτων, τις βεβαιώσεις για αναπηρία και συνταξιοδότηση, την περαίωση φορολογικών υποθέσεων. Από επινοήσεις, κομπίνες και ‘φάμπρικες’ άλλο τίποτε η χώρα μας. Κάθε είδους ‘τέχνας κατεργαζόμεθα’, από αρχαιοτάτων χρόνων. Και βέβαια η κατάχρηση τέτοιων τεχνασμάτων (όπως και η κάθε είδους ψευτιά) αφήνει πάντα αδικημένους τους νομοταγείς και τους πραγματικούς πάσχοντες, που είναι αναγκασμένοι να υποβάλλονται σε περισσή ταλαιπωρία για να αποδείξουν το πρόβλημά τους και να εξασφαλίσουν τα ευεργετήματα που νόμιμα δικαιούνται από το κράτος.

Επεισόδια

Δευτέρα πρωί ακούσαμε στις ‘αθλητικές’ ειδήσεις για τα επεισόδια που αμαύρωσαν (για πολλοστή φορά) τον τελικό κυπέλλου του ποδοσφαίρου μεταξύ Παναθηναϊκού και ΠΑΟΚ, και αμέσως μετά ότι «έπεσαν οι υπογραφές» για διπλές αναπλάσεις γηπέδων και αθλητικών χώρων για τις ομάδες που συμμετείχαν στον εν λόγω τελικό. Πέρα από τους δημοσιογραφικούς κροκοδείλιους θρήνους για το κατάντημα του αθλήματος και τον χουλιγκανισμό, ας κάνω μια τολμηρή σκέψη-πρόταση. Η ελληνική πολιτεία, που επευλογεί, αδειοδοτεί και συχνά χρηματοδοτεί αδρά τις αθλητικές εγκαταστάσεις, να βγάλει μια απόφαση ότι ομάδα που εμπλέκεται σε επεισόδια οπαδικής βίας δεν πρόκειται να παίρνει ‘υπογραφή’, κονδύλια και χώρους για τα έργα της π.χ. για μια πενταετία. Και να δούμε ποιο σωματείο και ποια ένωση ‘φιλάθλων’ θα τολμήσει να κάνει το παραμικρό. Ωστόσο, φοβούμαι ότι το πανταχού διαβλεπόμενο και επίφοβο πολιτικό κόστος δεν πρόκειται να επιτρέψει μια τέτοια δραστική κίνηση.